De schrik zit er goed in
Politieagenten zijn best aardig. Zeker die agenten die ik min of meer ken. Hierbij moet wel worden aangetekend dat contacten tussen de ordehandhavers en mij maar zelden voorkomen. Zeker is dit het geval in de laatste decennia. De overheid maakte deze contacten niet eenvoudig. Bij het handhaven van de orde wordt al lange tijd gebruik gemaakt van digitale middelen. Het is een klinisch gebeuren geworden. Een overtreding wordt digitaal geconstateerd, je wordt in een standaard schrijven van de overtreding én de boete op de hoogte gesteld, die je vervolgens weer digitaal voldoet. Dat is alles.
Toen de hoogte van de boetes nog maar een schijntje waren van de huidige bedragen, hadden de agenten wel alle tijd voor een opvoedend gesprekje. Gesprekjes waarvan ik me er nog enkele herinner. De eerste heeft mijn leven min of meer getekend. Als ik op één van die sporadische momenten dat ik voor een controle word aangehouden, komt die 'eerste keer' me weer helder voor de geest. Een zomerdag 55 jaar geleden. We kwamen terug van de Zuiddijk waar we gezwommen hadden. Ik zat achterop bij een vriendin van mijn zus. Zij sneed de weg af via het Tramslop. Ik waarschuwde nog: "je mag hier niet fietsen we moeten afstappen". "Nee hoor, dat hoeft niet", was haar reactie. Het hoefde wel. Dat verzekerde ons de dorpsagent (die had je toen nog, er stond 'postcommandant' op zijn huis) aan het eind van het Tramslopje. Wat hij gezegd heeft en of er een boete betaald moest worden weet ik niet meer. Wel herinner ik me nog dat ik trillend achterop die fiets zat. En bij - de overigens sporadisch voorgekomen - volgende aanhoudingen ervaar ik weer iets van toen…
Die schrik zit er nog zó in dat ik het niet in mijn hoofd haal om veel van mijn huidige dorpsgenoten te volgen als zij de afrit van de dijk bij Stellendam pakken die alleen voor de lijnbus bestemd is. Er zal maar aan het eind van afrit een agent staan… Ik rijd er – op jaarbasis gerekend – graag zo'n 30 kilometer voor om.