Stropdas struggles
"One life - a little gleam of time between two eternities" - Thomas Carlyle
Het geknetter, geknal, gefluit, geplof en gekleur dat zich voltrok rond 1 januari, 00:00 uur, 2014 in hetgeen zich bevindt tussen hemel en aarde, is mijn geheugen nog niet ontvlucht of het einde nadert reeds opnieuw. 365 dagen zijn voorbijgevlogen in een ogenblik, als een supersonische sneltrein die over het spoor vliegt van de ene naar de volgende jaarwissel.
Ja, in de vakantie krijg je eindelijk eens de tijd om het jaar te overdenken, vanuit je luie stoel of tijdens een verfrissende wandeling in de sneeuw. Fijne en minder fijne momenten, tijden van moeite, tijden om van te genieten; regen en zonneschijn. Zo was ook het jaar dat mij weer gegeven is. Vooral een jaar met heel veel nieuwe pieken en dalen. Afijn, dat is vrij logisch als je het ganse land overbrugt om ergens anders te gaan studeren en wonen. Dan komen er heel wat nieuwe ervaringen, ideeën, inzichten en mensen op je pad. Om van te genieten natuurlijk! (Neem nou het Veluwse landschap al. Heerlijk;))
Tegelijkertijd is er ook die andere kant aan al dat nieuwe. Het kan moeilijk zijn. En soms ontloop je moeilijke dingen liever dan ze tegemoet te zien. Neem duidelijke standpunten in, verklaar je nader, waarom en wat ik geloof, of ik wil koken (gaat steeds beter) en nog veel meer van die dingen.
De stropdas, dat is nog zo'n ding. Ugh. Nee, werkelijk waar! Voor mijn studententijd heb ik nog nooit, maar dan ook nooit een stropdas gedragen. Het is al een ramp om zo'n lap stof te knopen (en dan heb je nog maar een enkele). Maar als hij dan uiteindelijk toch lekker recht zit, voel je voldoening en dankbaarheid, net als met alle nieuwe, moeilijke dingen die dan uiteindelijk toch gelukken.