Geen nachtbraker meer
Hele bibliotheken zijn er over vol geschreven: doorslapen. Wij hebben al die ongetwijfeld zeer interessante boeken nooit gelezen. Ons oudste prinsesje sliep al door voor de kraamverpleegster haar hielen had gelicht. Desalniettemin zwolgen we in de twee nachten dat ze wel van zich liet horen in zelfmedelijden. Slaap is nu eenmaal een eerste levensbehoefte, zeker als je net een kindje hebt gekregen. Maar daar hebben sommige baby's lak aan, zo ontdekten we toen ons tweede prinsesje geboren werd.
Met zeven weken hesen we onszelf nog steeds elke nacht uit bed. Of beter gezegd: hees ik mezelf nog elke nacht uit bed, want aangezien ik nog zwangerschapsverlof had, waren we overeengekomen dat de nachtvoeding mijn taak was. Na zeven weken was ik aardig opgebrand en met het weekend voor de boeg wilde mijn lieve man de nachtvoeding wel een keertje overnemen. "Niet schrikken vannacht," fluisterde ik ons kleine prinsesje die avond in het oor. "Papa geeft je vannacht de fles." Die nacht sliep ze voor het eerst door.
En sindsdien vertrouwen we haar elke avond toe dat papa die nacht verantwoordelijk is voor haar flesje. En sindsdien slaat ze dat flesje over. Normaliter zou mijn man zich gekrenkt voelen als iemand zo duidelijk liet merken hem niet te willen zien, maar in dit geval leek hij er wel vrede mee te hebben. Trots vertelde we de mevrouw van het consultatiebureau een week later dat ons lieve meisje geen nachtbraker meer was. "Dan slaapt ze al vroeg door," zei de mevrouw. Ik dacht te bemerken dat ze onder de indruk was, iets wat je niet zo vaak ziet op een consultatiebureau. Even overwoog ik haar te vertellen hoe je een baby zover krijgen kunt, maar ik zweeg. En dus is die primeur nu voor u. Dat scheelt weer een ritje naar de bibliotheek.