Buikpijn

Door Hans Villerius

Krijg je er zo onderhand ook geen buikpijn van? Ja, allereerst van het geweld dat zich afgelopen week weer op gruwelijke wijze manifesteerde, ditmaal in Parijs. Of van wat IS aanricht, verder van huis – tenminste, tot nu toe. Het lijkt wel alsof moslimextremisme een opmars aan het maken is om zich meer en meer wereldwijd te laten gelden.

Maar krijg je ook geen buikpijn van hoe het steevast gaat, nadat gruwelijke gebeurtenissen plaatsvonden? En masse laten vertegenwoordigers van officiële zijde – regeerders, bestuurders of wie zich daar dan ook, terecht, toe geroepen voelt – zich horen in gevoelvolle woorden van veroordeling, afkeuring en van medeleven met slachtoffers en hun nabestaanden. En natuurlijk, je verwacht niet anders en wilt ook niets anders horen dan krachtige stellingname tégen.
Maar dan, wat gebeurt er verder…? Geschokt, verontwaardigd of verdrietig gaan wíj weer over tot de orde van de dag én de zaaiers van dood en verderf gaan weer over tot hún orde van de dag. Hun geweld gaat onverminderd door en het resultaat van de krachtige prachtige woorden die klonken is keer op keer nihil. Buikpijn krijg je van dit 'systeem'.

Wordt het niet hoog tijd dat vrije landen zich metterdaad radicaler gaan opstellen tegen extremisme en de bijbehorende voedingsbodems, in plaats van alleen protestdemonstraties te houden en gloedvolle toespraken met ferme statements, maar verder nergens toe te komen? Hier lacht het moslimextremisme Nederland, of welk land dan ook, en zijn regering vierkant om uit. Op enigerlei wijze zal toch íets van de geest van Fortuin en Wilders – nee, niet hun complete gedachtegoed – in praktijk moeten komen, anders zijn we hier over tien jaar, of eerder, ook het haasje.

In andere landen heeft de praktijk dit al bewezen. En de waarschuwingen liegen er niet om van mensen die te maken hebben gehad met een samenleving waarin de islam de overhand kreeg, met inherent eraan – laten we de ogen er niet voor sluiten – meer kansen voor het extremisme, dat toeslaat waar en wanneer het maar kan. Bovendien blijkt dan een flink deel van tot dan toe altijd vriendelijk geweest zijnde islamieten – niet generaliseren, zo zijn zeker niet alle moslims! – plotseling te sympathiseren met dezelfde terroriserende beginsels als waar we deze dagen voor de zoveelste keer mee werden geconfronteerd. Welke situatie dan in een land ontstaat, laat zich gemakkelijk raden.
Toch maakt juist deze religie een sterke opmars in Nederland, waarvan op termijn de invloeden zich dan ook meer en meer zullen doen gelden, inclusief – ook dat moeten we helder onder ogen zien – de toenemende mogelijkheden voor een zich radicaliserende islam in eigen land. Als Haagse politicus met een westerse beschaving mag je hier tot op heden, zo lijkt het, alleen geen gevaar in zien of dergelijke dingen hardop zeggen, laat staan beleid erop ontwikkelen. Ook niet als daar de toekomst van de eigen (klein)kinderen mee is gemoeid!

Met andere woorden, en samenvattend: tolerantie in de samenleving, je kunt je er ook op blindstaren. Natuurlijk moeten we tolerantie hooghouden en koesteren! Maar niet grenzeloos, naïef of met oogkleppen op, totdat we achteraf moeten constateren dat onze manier en mate van tolerant zijn een idealisme blijkt dat zich slechts tegen ons keerde. En dat we moeten ondervinden dat het ook hier te laat is en we het tij eerder en daadkrachtiger hadden moeten keren. Veroostersing van onze westerse samenleving, waarden en cultuur, gaat ten koste van de laatstgenoemde en zal een fatale valkuil blijken. Dat kan dichterbij zijn dan we denken. En van de buikpijn die je dán krijgt, valt te vrezen dat die nooit meer over gaat…