Spiegeltje spiegeltje aan de wand...
Wat weinig mensen gelukt is, lukt onze pasgeboren zoon Wessel binnen afzienbare tijd. Hij houdt me een enorme spiegel voor. Oeps, wat is dat confronterend. Ik hoor mezelf tegen alle pupcursisten zeggen 'leg de lat niet direct te hoog, verwacht niet dat je pup na de pupcursus drie minuten 'af uit zicht' kan. 'Je verwacht van een peuter toch ook niet dat ie een marathon loopt of de tafel van zes en acht op kan dreunen?' En wat gebeurt er vervolgens thuis met onze mensenpup? Zijn moeder, diezelfde mevrouw die het bovenstaande zegt tegen pupeigenaren, verwacht min of meer dat ie zijn drinkschema aanpast aan de agenda van zijn moeder. Dat ie overdag slaapt wanneer het zijn moeder uitkomt, dat hij niet huilt als het hem niet zint en vooral ook dat hij na een paar nachten gewoon doorslaapt. In praktijk komt dat echter neer op een moeder die met haar handen in het haar zit, omdat dingen niet gaan zoals ze graag ziet dat ze gaan: 'hij luistert niet, hij doet niet wat ik wil, doe ik het wel goed.' Aan alle kanten rijzen twijfels of dit wel de beste aanpak is. 'Toch maar dit uitproberen, of dat, eerder naar bed, later naar bed, zou het een poepluier zijn?' Alles staat in het teken van dé mensenpup, prins Wessel. En ineens dringt door dat hij net vier weken oud is en dat ik doe waar ik alle pupeigenaren voor waarschuw. Ik wil alles in no-time voor elkaar hebben, waarmee ik totaal voorbij ga aan Wessel. Aan wat hij wil en kan. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Ik kijk nog eens naar hem, ik kijk nog eens in de spiegel en besluit open te staan voor dat wat hij me in al zijn onwetendheid schenkt. Een prachtig spiegelbeeld...