De enige Limburgse Flakkeeër?
Provinciegenoten heeft hij nog niet ontmoet op Goeree-Overflakkee. "Misschien ben ik wel de enige Limburger hier", zegt René Sauren. Het zou ook kunnen zijn dat er meer Limburgse Flakkeeërs zijn. Sauren, die sinds twee jaar in Den Bommel woont, is wel benieuwd.
Hij groeide op nabij het drielandenpunt, in het dorpje Eys. "Het ligt tien minuten van de stad Aken en de Belgische Voerstreek is ook dichtbij. Het is een mooie omgeving, je zult er maar wonen... Eys heeft een kleine achttienhonderd inwoners en is wat dat betreft wel vergelijkbaar met Den Bommel."
Dan houden de overeenkomsten ook direct op. Eys ligt in een dal en René is dus gewend heuveltje op te klimmen. Het was aan de orde van de dag. Terwijl in en rond Den Bommel alles heel vlak is. "De dijk is het hoogste punt." Een ander verschil met Zuid-Limburg is dat er veel water is. "Ik kan wel zwemmen, maar verder heb ik niet veel met water." Het grootste verschil is echter de cultuur, de volksaard. "Limburgers denken veel, maar zeggen weinig. Maar hier zeggen ze alles meteen. De mensen zijn direct, maar ook vriendelijk."
Hoe komt een geboren en getogen Limburger op de Flakkeese klei terecht? Het blijkt een verhaal van 'boer zoekt vrouw' te zijn. Sauren, werkzaam in de landbouw, plaatste een contactadvertentie in agrarisch tijdschrift De Boerderij en leerde zo Janiëlle Ras kennen. Ze is een echte Bommelse, dochter van een melkveehouder. In 2012 trouwden ze "Op Flakkee, maar wel op z'n Limburgs." Via een agrarisch uitzendbureau werkt René bij boerenbedrijven in de regio. Zowel akkerbouw als veeteelt, zijn grootste hobby is koeien melken.
Hij voelt zich best thuis op Goeree-Overflakkee. "Ik voel me opgenomen in de gemeenschap, hier in Den Bommel. De mensen zijn vriendelijk. We gaan ook naar de kerk hier. De charmes van Goeree-Overflakkee? De polders, die uitgestrekte landbouwgebieden. En de bollen: écht mooi."
Maar, zegt René, een Flakkeeër zal hij nooit worden. "Ik blijf op en top Limburger. Als ik hier ben mis ik het niet, maar zodra ik voet op Limburgs grondgebied zet… 'De Limburgers heten u welkom', staat er op een bord bij de provinciegrens. Als ik dat zie, voel ik me weer helemaal thuis." Dan kan hij weer volop Limburgs kouten met zijn familie en dorpsgenoten van toen, vers zwart brood eten en naar de carnavalsoptocht kijken. Om na zo'n weekend weer terug te rijden naar Flakkee, waar hij misschien wel de enige Limburger is.