Weekendje uit zonder baby
We kunnen beiden wel een dansje maken als de trein in het saaie, sombere en duistere Emmerich stopt. Het zit erop. Het eerste weekendje uit zonder baby. Het was een bijzondere gewaarwording, want als je zo'n kleintje mist, valt je oog opeens op hele andere dingen.
Zo lijken opeens alle Duitsers met een kinderwagen te lopen en zijn overal baby's te zien. Nooit zo mooi als ons kleintje natuurlijk, maar ze duiken wel opeens overal op. Wat ook niet hielp, was dat het weekendje weg samenviel met de laatste stuiptrekkingen van de zwangerschapshormonen en ik dus helemaal niets nodig had om spontaan in huilen uit te barsten. Het begon al zodra we in Keulen arriveerden en ik bijna struikelde over een duif die zijn voetje miste en dus op een stokje over het station strompelde. Ziet u het voor zich? Zo'n lief klein duifje balancerend op zo'n lief, klein, dun stokje? Ik kon me maar net goed houden. En dat zou me vaker overkomen dat weekend.
Zwervers langs de winkelstraat. Een baby die oorverdovend huilde en door zijn moeder getroost werd. Foto's van Amélie die mijn schoonouders - zogezegd om de pijn wat te verlichten - doorstuurden. Wie dit zo leest, ziet het wellicht al voor zich: twee verslagen mensen dolend door de straten van Keulen. En bij vlagen moet het er ook zo uit hebben gezien. Maar bij vlagen hebben we het ook heus heel leuk gehad. We gingen lekker uit eten, strompelden door de winkelstraten en kochten - misschien wel om ons schuldgevoel wat te verminderen - een berg babykleding. En toch was de vreugde groot, daar op het sombere station van Emmerich. En nog groter toen we een klein halfuurtje later onze kleine meid in de armen sloten en ze ons met een grote glimlach welkom heette. En ik denk dat het ook ergens op dat moment was dat we elkaar aankeken en in gedachten precies hetzelfde goede voornemen voor 2014 formuleerden: dit doen we voorlopig even niet meer!