Roerige tijden
Het zijn roerige tijden in huize Kraaijvanger. We kunnen onze kleine dreumes namelijk maar niet bijhouden. En dat bedoel ik dan niet alleen letterlijk (ongelofelijk hoe hard die kleine beentjes lopen kunnen), maar ook figuurlijk. Bijna elke dag leert ze iets nieuws. Sterker nog: als ze dit tempo zo vasthoudt, kan ze rond haar vijfde wel eens klaar zijn om op haarzelf te gaan.
Zo begon ze afgelopen week opeens mee te zingen met de openingstune van haar favoriete programma op tv. Stomverbaasd keken mijn man en ik elkaar aan. Waar kwam dat dan opeens vandaan? En inmiddels wisselen we die stomverbaasde blikken steeds vaker uit. Bijvoorbeeld wanneer ze er ineens in slaagt om een vormenpuzzel met indrukwekkend veel stukjes op z'n kop te houden en een ogenblik later heelhuids weer te presenteren, terwijl ze haar handjes in de lucht steekt en om haar eigen prestatie juichen moet. Of wanneer ze ineens alle voorwerpen in een prentenboek weet te benoemen. Of wanneer ze ijverig haar pop te drinken geeft uit haar eigen drinkbeker. En ja ook, wanneer ze opeens verzoekjes begint te krijgen. Als ze dorst heeft, roept ze 'Beker' en als ik mededeel dat we een boterham gaan eten, begint ze het woord 'Kaas' te scanderen. Dat onze dochter weet wat ze wil, vermoedden we al langer, maar nu weet ze ook hoe ze dat onder woorden moet brengen.
Stomverbaasd waren we ook toen we onze dreumes na een onbewaakt ogenblik opeens bovenop de keukentafel aantroffen. Via een stoel was ze er bovenop geklauterd. We zaten onze dreumes noodgedwongen eigenlijk altijd al op de hielen, maar sinds dat moment zijn we ons er nog meer van bewust dat we feitelijk ogen van voren en van achteren moeten hebben. En zelfs al houden we haar continu in de gaten, dan nog is ze ons soms te snel (en te slim) af. En dus zijn we nog dagelijks stomverbaasd. En een tikkie uitgeput.