Maarten Bezuijen
2 december 1951 - 20 december 2014
Oudjaar. Bij uitstek staat het symbool voor voorbijgang en vergankelijkheid. Dit kwam wel in bijzondere zin tot ons toen we in de achterliggende dagen het droeve bericht ontvingen van het overlijden van een van onze vrienden, die vele jarenlang de lezers van Eilanden-Nieuws - gedurende 23 jaar, soms wekelijks, en dat geheel belangeloos - voorzag van zijn paginagrote verhalen over scheepvaart, scheepsrampen, lotgevallen van sleepboten tijdens de oorlogsjaren, enz., verluchtigd met een grote verscheidenheid aan foto's. Maarten Bezuijen, gewoond hebbend te Schiedam, die z'n roots had in Ouddorp, maar die door heel Nederland bekend is en er talloze vrienden en kennissen had, is op 20 december jl. na een ernstige ziekte overleden. Begin deze maand mocht hij z'n 63e verjaardag nog beleven. Nu is hij niet meer. Afgelopen zaterdag werd zijn lichaam aan de schoot der aarde toebetrouwd.
Wie Maarten Bezuijen zegt, zegt scheepvaart. Van jongsaf had dit zijn hart al en dat zou nooit meer veranderen. Als roeier bij Koninklijke Roeiers Vereeniging Eendracht in de Rotterdamse havens is hij in de achterliggende decennia misschien wel Nederlands maritieme boegbeeld geweest, vanwege de grote passie en bevlogenheid voor dit werk en voor álles wat de scheepvaart raakt. Niet te evenaren was zijn inzet, om maar een voorbeeld te noemen, om de restauratie van de historische sleepboot 'Hudson' mogelijk te maken en gerealiseerd te krijgen. 'Maarten Hudson', zo noemde hij zichzelf in die tijd wel. Ook zijn woning was, zowel binnen als buiten, één toonbeeld van zijn grote scheepvaartliefde. Een overweldigende verzameling aan foto's, artikelen, albums, boeken, enz., die met schepen te maken hebben, vulden zijn werkkamer op de bovenverdieping. Ook zelf schreef hij er enkele boeken over. En natuurlijk gaf hij zijn woning een toepasselijke maritieme naam: 'Ten Anker'.
Persoonlijkheid
Maar het was vooral zijn persoonlijkheid die Maarten maakte tot wie hij was: een uniek en veelkleurig mens; hartelijk, temperamentvol en uitbundig, zeer spontaan, vriendelijk en welwillend, joviaal en goedlachs, rondborstig, oprecht en altijd het goede voor een ander bedoelend, terwijl zijn groot gevoel voor humor en de diepste levensernst bij hem pal naast elkaar lagen. Door de pure, onbevangen en vriendschappelijke wijze waarop hij in het leven anderen tegemoet trad, heeft hij - onbewust - vele, vele mensenharten voor zich ingewonnen. En wat kon hij er intens van genieten, bijvoorbeeld als hij anderen meenam voor een vaartocht met zijn eigen historische sleepbooot 'Elisabeth', zijn grote passie, die in 2011 tot Maartens grote trots werd uitgeroepen tot 'Sleepboot van het jaar'. Maar ook als hij een kerk binnenstapte en de kans kreeg er het orgel te bespelen en hij meteen uit de volheid van 't gemoed luidkeels de psalmen meezong die hij speelde, liefst met op 't orgel alle registers open.
Broeder
Het was via mijn werk bij de krant, in de beginmaanden dat ik bij Eilanden-Nieuws werkte, dat ik via de telefoon met Maarten in contact kwam. Meteen was er een gevoel van vriendschap, dat later verbondenheid werd. Toen tijdens één van de telefoongesprekken bleek - Maarten belde altijd meerdere malen als hij weer een bijdrage had ingestuurd, je wist 't van tevoren al... - dat we bij hetzelfde kerkgenootschap aangesloten waren en ik de opmerking maakte dat we dus zonder dat we 't wisten eigenlijk 'broeders' waren, zijn we niet alleen elkaar altijd zo blijven noemen, maar ging Maarten van lieverlee ook andere bekenden op deze mannier aanspreken. Zelfs toen de waterpolitie hem eens enterde omdat hij met zijn 'Elisabeth' voor een privétochtje door de Rotterdamse Eemhaven voer - waar alleen beroepsvaart mag komen, maar waar Maarten vanwege zijn bekendheid bij de havendienst toch privé mocht varen - sprak Maarten, enigszins onthutst, één van de dienders aan met 'Broeder'... Maarten en 'Broeder', ook dat hoorde bij elkaar. Evenals zowel rasecht Schiedams spreken als onvervalst Ouddorps.
Onvoorstelbare klap
Maar we wisten het al langer: Maarten is ongeneeslijk ziek. Al een aantal jaren geleden kwam de ziekte openbaar. En stapje voor stapje werd 't telkens duidelijker en wist hij 't ook: dit komt niet meer goed. Steeds opnieuw een klap voor Maarten om te verwerken als hij van de behandelend arts weer een slechte tijding moest incasseren. Totdat die finale klap kwam en hem meegedeeld moest worden dat er nu echt niets meer voor hem gedaan kon worden. Bestralingen, hormoonkuren, meerdere series chemokuren waren toen al gepasseerd. Maar de ziekte ging door. Langzaam, maar ook zeker.
Lange tijd heeft Maarten een periode van op en neer doorgemaakt. In velerlei opzicht. Wie van degenen die hem kenden denkt dan niet aan het zeer plotselinge overlijden van zijn eerste vrouw, Liesbeth? Waar we als omstanders al rekening hielden met Maartens naderende levenseinde, overleed zijn vrouw op het aller-onverwachts. Een onvoorstelbare klap die hem alle andere slagen onuitsprekelijk te boven ging. Korte tijd ervoor hadden Maarten en Liesbeth elkaar ook geestelijk leren verstaan en mocht Maarten juist de zondag voor Liesbeths overlijden voor het eerst de vrijmoedigheid vinden om aan het Heilig Avondmaal te gaan, samen met z'n vrouw. Wat werd er een bijzondere, geestelijke band ervaren. Enkele dagen later echter werd zij van zijn zijde weggenomen. Een voor Maarten bijna ondraaglijke periode volgde.
Zwaar
Totdat hij zijn tweede vrouw, Bea, leerde kennen - al kenden beide gezinnen elkaar al jarenlang en hebben ze in het verleden zelfs vrijwel naast elkaar gewoond. Hoewel ze hun eerste echtgenoten nooit zouden kunnen of willen vergeten, ervoeren ze met innerlijke overtuiging dat de HEERE hen beiden tot elkaar bracht, ondanks - of misschien juist vanwege - de lichamelijke toestand van Maarten. Bea wilde er voor Maarten zijn, bewust ook in de tijd waarvan ze wist dat die komen zou en waarin het zwaar en uiterst moeilijk zou worden. En die tijd brak aan. Al enkele maanden nadat ze in het huwelijk traden. En Bea stond pal naast Maarten, ze was er steeds en helemaal voor hem. Daarmee kon voorkomen worden dat Maarten - hoe vreselijk had hij dat gevonden - voor de nodige zorg het huis uit moest. In de afgelopen maanden tekende het naderende einde zich al duidelijker af. Een enkele keer per dag kwam hij nog uit bed in de achterliggende weken, tot dat dit de laatste dagen eigenlijk niet meer ging. Zeer verzwakt en geteisterd door de pijn maakte hij z'n laatste dagen door. Totdat op 20 december, in de nacht van vrijdag op zaterdag, het einde kwam. Maarten en Bea waren op die datum precies dertien maanden getrouwd.
Ten Anker
Enkele weken geleden bezocht ik Maarten voor 't laatst. Als vriend, maar ook om hem nogmaals te bedanken voor het zeer vele schrijfwerk dat hij in de vorm van talloze artikelen en artikelenseries zo belangeloos voor Eilanden-Nieuws deed. Van bedankjes echter wilde hij eigenlijk nooit weten. Met een olijk gezicht en 'n wat galmende stem reageerde hij steevast met: "Aaach Broeder..., het heeft de liefde van m'n hart...!"
We namen afscheid, enigszins toepasselijk in maritieme sfeer. "Maarten, Broeder, ik weet niet of we elkaar hier nog een keer zullen ontmoeten. Maar als je die laatste reis moet gaan maken, wens ik je van harte toe 's Vaders Zoon aan boord te mogen hebben. Want dán heb je 't veilig Land voor oog!"
Met een stil, onbevangen en kinderlijk eenvoudig geloof leerde Maarten z'n levensroer uit handen geven aan die hemelse Stuurman, van Wie hij 't alleen maar meer hebben kon, in Wie Maarten z'n levensanker buiten zichzelf leerde werpen en Die Maarten zeker niet beschaamd heeft doen uitkomen toen op 20 december zijn levensschip de eeuwigheidshaven binnenliep en waar hij in zijn meerdere Loodsman voor eeuwig 'Ten Anker' mocht gaan.
We wensen Bea, de kinderen, kleinkinderen en verdere familie heel veel sterkte, Gods nabijheid, toe in dit zware verlies. Een uniek mens is hen en ons ontvallen.
Tekst en foto: Hans Villerius