In het najaar meer aandacht voor de vijftigste verjaardag van de Haringvlietbrug
Vervolg van de voorpagina
Een hele rij vrachtwagens met uien en tal van andere producten rijdt die twintigste juli over de brug, achter de vrachtwagen van Bert van Leent aan, de chauffeur van transportbedrijf Van Dongen die het eerste kaartje kocht van de minister.
Betekenis
Maar het was niet de bedoeling in het verleden te blijven hangen. Ook de vraag wat de betekenis van de brug is voor het eiland van nu en in de toekomst, kwam in het Diekhuus aan bod. Geeft de verbinding die vijftig jaar geleden tot stand kwam inspiratie voor het bouwen en onderhouden van verbindingen op Goeree-Overflakkee anno 2014?
Jan Both en Jan Trompper, die de bijeenkomst aan elkaar praatte, willen in het najaar meer aandacht besteden aan de vijftigste verjaardag van de Haringvlietbrug. Ze riepen iedereen op foto's, filmpjes, anekdotes, verhalen en herinneringen ter beschikking te stellen voor een tot de verbeelding sprekende presentatie, die Goeree-Overflakkee wederom voor het voetlicht brengt.
De eerste ideeën kwamen zaterdag al naar voren. De saamhorigheid van vijftig jaar geleden uit de vergetelheid halen via een project op de basisscholen. En een manifestatie organiseren met muziek van alle eilandelijke muziekverenigingen. Vijftig jaar geleden, op 20 juli, waren immers ook bijna alle muziekverenigingen present om de opening van de brug op te luisteren. Letterlijk en figuurlijk.
Tot slot verliet een klein gezelschap het Diekhuus om naar de Haringvlietbrug te gaan. Daar, midden op de brug, stond fotograaf Wim van Vossen om dat gezelschap vast te leggen en zo de vijftigste verjaardag van deze eerste vaste oeververbinding te markeren.
Een brug van 45 miljoen gulden
De Haringvlietbrug was in 1964 de langste brug van Europa. Een jaar later was die status alweer voorbij, toen de veel langere Zeelandbrug openging. De Haringvlietbrug overspant ruim 1,2 kilometer en kostte destijds 45 miljoen gulden. Het geld werd door middel van aandelen bijeengebracht door de gemeenten op Goeree-Overflakkee. De bouw startte in 1962.
Tot 1973 moesten mensen die de brug overstaken tol betalen. In 1975 werd de brug overgedragen aan het Rijk. Vóór die tijd was de Haringvlietbrug eigendom van de NV Brugverbinding Haringvliet, een eilandelijke onderneming.
De brug was een grote wens van vooral de landbouwers op Goeree-Overflakkee. De afvoer van hun producten via de veerverbindingen was in de loop van de twintigste eeuw niet langer toereikend. Veel auto's, laat staan vrachtwagens, konden niet op de ponten. In strenge winters vroor het Haringvliet dicht en was het zelfs helemaal niet mogelijk de uien, suikerbieten, aardappelen, enzovoorts, af te voeren. Het idee kwam op om bij Middelharnis en Sommelsdijk een vliegveld te realiseren om het isolement te doorbreken. Het bleef bij een idee.
Initiatieven voor een vaste oeververbinding ontstonden al in de jaren dertig. Maar de crisisjaren, de Tweede Wereldoorlog en de watersnoodramp van 1953 gooiden roet in het eten. Aanvankelijk was de vaste oeververbinding gepland via het eiland Tiengemeten. Maar uiteindelijk werd het dus de huidige locatie ten oosten van Ooltgensplaat, bij het aangelegde Hellegatsplein.
Grote voorvechters van de brug waren P.D. Sieling uit Melissant en de Sommelsdijkse gemeentesecretaris J. Knape. De eerste werd president-commissaris van de NV Brugverbinding Haringvliet, de tweede directeur. Mogelijk zijn de twee vereeuwigd in het beeld op de brug, dat in 1967 is onthuld. Het heet Geduld en Volharding.
Omdat rond die tijd ook de Grevelingendam, een van de Deltawerken, tot stand kwam, was Schouwen-Duiveland ook direct ontsloten. De brug was een uitkomst voor pendelaars, die op Goeree-Overflakkee wilden blijven wonen maar werkten in de Rotterdamse haven nadat de werkgelegenheid in de landbouw fors was gedaald. Bovendien konden meer 'overkanters' gaan genieten van de Ouddorpse stranden.