"Ga praten bij de boer"
"Wij kregen deze kans aangeboden in 2013" vertelt Petra. Ze wonen op een woonboerderij in het buitengebied achter Herkingen en Dirksland en hun buren die een vleesveebedrijf hadden, wilden dat van de hand doen. "We hadden altijd al wat roodbont dikbillen die we voor de hobby hielden en we hebben toen de kans om bedrijfsmatig te gaan boeren met beide handen aangegrepen." Niet heel lang nadat ze het bedrijf hadden overgenomen, kreeg Petra's man Arie echter een ongeluk waardoor hij tijdelijk uitviel. "Stoppen was geen optie, alleen al vanwege de financiële verplichtingen die je na zo'n overname hebt. We zijn gelukkig door heel veel mensen geholpen." Samen hebben ze zich er doorheen geknokt. Zoons Ricardo (22) en Damian (18) helpen inmiddels volop mee in het bedrijf, maar werken daarnaast ook nog ergens anders, net als hun vader.
De familie heeft ongeveer 130 koeien, van het Charolais ras. Dat is een runderras dat afkomstig is uit de buurt van Charolles in Frankrijk. De vlezige dames en heren van de "beestenboel" hebben een cremeachtige kleur en een korte, brede kop. "Ik ga er niet zomaar even tussen lopen" zegt Petra. "De koeien wegen zomaar 800 kilo, de stieren kunnen wel 1300 of 1400 kilo zwaar worden." Sommige koeien herkennen ook hun naam. Als Petra een tijd roept, komen ze op een gegeven moment vanzelf haar kant op.
Avontuur
Een groot deel van het jaar staan de koeien in verschillende natuurgebieden die vlakbij het bedrijf liggen. "Stier Orel met zijn familie woont in Klaasjeswater, stier Marquis met familie in het Paardengat en de vrouwelijke pubers lopen rond in de Breede Gooi." Het binnenhalen van de koeien is meestal een heel avontuur waar vele vrijwilligers en de familie zelf een dag mee zoet zijn. "Zeker als het mooi weer is, is het lastig. Ze hebben dan weinig zin om naar binnen te gaan. Toen we de koeien nog maar net hadden, werden we een keer op zondagmorgen gebeld dat de natuurgebieden ondergelopen waren doordat het zwaar geregend had. De koeien stonden diep in het water. We zijn toen de hele dag met vele mensen bezig geweest om ze binnen te halen. We hadden zelf niet eens tijd om aan eten te denken en waren de tijd al snel kwijt. Op dat moment is het stressen, maar het maakt dit werk ook heel afwisselend en mooi om te doen."
Niet alleen het verzorgen van de koeien doet de familie zelf; ook de verkoop van het vlees hebben ze in eigen handen. "De verkoop van vlees en vleespakketten regel ik" legt Petra uit. "Daarnaast doe ik de administratie. Op een of andere manier is dat toch vaak een vrouwendingetje terwijl ik er niet voor opgeleid ben of zo." Aan de deur van de keuken hangt een groot papier met daarop spreadsheets waarop Petra allerlei gegevens bijhoudt. De kalvertijd komt er weer aan en dan worden er vaste toerbeurten gedraaid, waarbij dag en nacht om de drie uur wordt gekeken of er bevallingen (gaan) plaatsvinden. Een belangrijk onderdeel van Petra's werk als boerin is het bijhouden van sociale media. Het belangrijkste kanaal is Facebookpagina "De Beestenboel van Verweij". Hier deelt Petra verhalen, geflankeerd door sprekende filmpjes en foto's van het reilen en zeilen op de boerderij. Vooral het leven van de koeien brengt ze veelvuldig in beeld. Doorgaans komen er tientallen 'likes' en ook de nodige reacties binnen; mensen vinden het duidelijk leuk om Petra's enthousiaste verhalen te lezen.
Beeld van de werkelijkheid
"Het is belangrijk dat mensen weten wat we hier doen. Er doen soms allerlei verhalen de ronde, terwijl daar vaak weinig van klopt. Intussen krijgen de Nederlandse boeren te maken met veel negatieve publiciteit en horrorverhalen over dierenwelzijn. Mensen kennen soms alleen de negatieve verhalen uit de media. Kom een keer kijken en ga praten met de boer, zou ik dan denken. Ik probeer met mijn verhalen een beeld van hoe het er in werkelijkheid aan toegaat te schetsen. Ik heb het altijd leuk gevonden om met dieren bezig te zijn en ik wil laten zien wat voor een mooi vak ik heb."
