Column: Gadgets
Verstandelijk weet ik natuurlijk wel dat ik toch wat ouder word. Een simpele rekensom leert me dat driekwart van de leeftijd waar er nog een zesje voor staat al is gepasseerd. Dat is niet anders. Voor mijn pensionering had ik me voorgenomen om behoorlijk actief te blijven en nu - na ruim een jaar - is dat redelijk gelukt. Mijn agenda is voller dan ooit en ik voel me er prima bij. Dankbaar en gelukkig ben ik dat ik - voor zover bekend - nog goed gezond ben. De wereld verandert en lange tijd had ik de overmoedige gedachte dat ik alles wel bij kon houden. Maar toch groeit het besef dat alles voor mij toch wat te snel gaat. Ik ga achterlopen. Dat merk ik aan veel dingen. Zo ken ik nauwelijks ‘Bekende Nederlanders'. Als iemand het daarover heeft, knik ik maar een beetje om de schijn op te houden dat ik ook op dat gebied bij de tijd ben. Dit is ook voor de politiek het geval. Ondanks mijn interesse in de landelijke politiek, ken ik nog lang niet alle ministers bij naam en departement. Als ze nog een tijdje blijven zitten, gaat het aan het eind van de kabinetsperiode misschien wel lukken. Een ander voorbeeld: sinds kort weet ik wat ‘gadgets' zijn en, wat nog belangrijker is waarschijnlijk, weet ik ook hoe ik het uit moet spreken. Over gadgets gesproken, enkele van mijn kinderen vinden dat ik toe ben aan een smartwatch. Nu was ik al blij met mijn horloge dat ‘vanzelf' de juiste tijd aangeeft en aangedreven wordt via een batterijtje met een gegarandeerde levensduur van tien jaar. Dus nu een horloge dat extra info geeft, die overigens ook op mijn telefoon te vinden is, en een paar keer week moet worden opgeladen, is niet voor mij bestemd. Overigens ben ik al afgeladen met opladers voor mijn telefoon, mijn laptop, mijn sfeerverlichting in de caravan, mijn powerbank en daar zal te zijner tijd nog wel een oplader voor mijn gehoorapparaten bij komen. De lezer zou nu kunnen vermoeden dat ik toch wel ‘bij' ben. Dat dacht ik ook, totdat ik op mijn kleinkinderen moet oppassen. Dan kom ik in een vreemde wereld terecht, die veel tijd kost. En dat geldt niet voor de kleinkinderen, maar voor de apparatuur. Hoe zo'n avondje eruit ziet als de kinderen op bed liggen: een uurtje stoeien en heen en weer appen voor je de juist wifi-code hebt, want de router wordt regelmatig vernieuwd. Vervolgens wil je even tv-kijken, maar dat is me nog nooit gelukt; meestal ben ik een uur in de weer met twee afstandsbedieningen, om er achter te komen dat het mij niet lukt. Om daarvoor een van de kleinkinderen uit bed te halen - zij weten het wel - lijkt me geen goede oplossing voor beide partijen. Dan maar een kopje thee zetten. De waterkoker of een ouderwetse ketel ontbreekt. Het wordt dan een uur proberen om kokend water uit de quooker - spreek uit: koeker - te krijgen. Ook dat is me nog nooit gelukt. Dus dan maar lauwe thee. Dan heb ik het nog niet over kinderveilige stopcontacten waar geen stekker in te krijgen is en lampen die met een afstandsbediening bestuurd dienen te worden. En dichter bij huis? We rijden in een auto die vol zit met ‘gadgets'. Prachtig. Maar ik heb geen idee hoe ze werken. Ik loop waarschijnlijk hopeloos achter. Volgende week hoop ik weer naar Oekraïne te gaan. De ‘gadgets' daar zijn nu nog gericht op overleven en de meesten verkeren daar nog een beetje op mijn niveau. Voor hoelang nog...?