Commentaar: Genezing na gebed
Gelooft u eigenlijk nog in wonderen? De postmoderne mens anno 2023 echt niet meer, maar ook in de traditionele kerken is het onderwerp nog vaak taboe. En laten we eerlijk zijn: christenen verschillen in reactie opvallend vaak niet heel erg van atheïsten als het gaat om verhalen over bijvoorbeeld gebedsgenezing.
Door Gert Klok
Ongeloof, een zeer kritische reactie of grote terughoudendheid, dat zijn toch de meest voorkomende reacties of houdingen als je iets vertelt dat bijna te mooi is om waar te zijn in relatie tot gebedsgenezing. Over die vriend die voor een zware behandeling stond, maar bij wie de kankercellen plotseling spoorloos waren verdwenen. Mensen wiens hart plotseling weer begon te kloppen, nadat de reanimatie al een paar minuten was gestopt. Dove mensen die plotseling alles weer konden horen. Of we geloven er stiekem niets van (‘ja ja, het zal wel’), of ‘er is vast wel een (wetenschappelijke) verklaring voor’.
Spiegel
Het promotieonderzoek van de ‘Flakkeese’ huisarts Kruijthoff (vorige week bij Op1 en vandaag met een interview in Eilanden-Nieuws) houdt onze vaak wel erg kritische houding in dat opzicht een spiegel voor. Daaruit blijkt immers dat genezing na gebed wel degelijk voorkomt. Niet bij bosjes tegelijk en ook niet per se tijdens grote genezingsdiensten, maar het gebeurt. Het belangrijkste kenmerk van dergelijke genezingen is het ‘plotselinge’.
De onderzoeker zet daar een punt en vanuit wetenschappelijk oogpunt is dat best logisch. Als je namelijk een komma zet, en dus terechtkomt bij een vraag als ‘hoe komt dat?’, kom je in een gebied waar wetenschap en geloof elkaar raken. De wetenschap houdt die twee meestal strikt gescheiden, dat hoeven wij natuurlijk niet te doen. Want dergelijke plotselinge genezingen, die dus door artsen onafhankelijk van elkaar zo worden benoemd, worden toch ergens door veroorzaakt. De gemeenschappelijke deler in alle in het onderzoek bestudeerde gevallen? Bidden.
Ongemak
Hoewel niet alles wat onverklaarbaar is meteen betekent dat God ‘dus’ bestaat, is het natuurlijk best eng om tot de conclusie te moeten komen dat je het bestaan van God moet gaan overwegen. Opvallend om te zien aan tafel bij Op1 was dat presentator Charles Groenhuijsen welhaast krampachtig probeerde om vandaan te blijven bij het antwoord ‘God’ op de vraag naar een mogelijke verklaring van deze genezingen. Daarbij komt nog dat er twee broodnuchtere artsen aan tafel zaten, geen zweverige types die je gemakkelijk in een hoek kunt zetten. Helaas sneeuwde 'God' als mogelijke verklaring voor genezing na gebed wat onder in het gesprek. Jammer, want dat had het gesprek -dat overigens met veel respect voor het toch tere onderwerp werd gevoerd- een prachtige extra dimensie kunnen geven.
Terug naar onszelf: het ongemak is stiekem best herkenbaar toch? Een kritische houding is niet per se verkeerd, maar de vraag is uiteindelijk wel: geloof ik in een almachtige God die wonderen doet, en daar ook biddende mensen voor gebruikt? Zo ja, dan moeten we onze houding bij dergelijke verhalen misschien wel herzien; niet meer een houding van ongeloof, maar van dankbaarheid naar God dat Hij ook in deze tijd nog wonderen doet.