Ds. Bakker neemt afscheid: “We hebben geen dode letters, maar een levend Woord!’’
NIEUWE-TONGE - Ds. T.A. Bakker had net zijn studie theologie aan de VU afgerond toen de Hersteld Hervormde Kerk van Nieuwe-Tonge een beroep op hem uitbracht. “Dat was een open toekomst. Je kent het predikantschap zelf nog niet, en weet niet wat je mee gaat maken. Hoe ga je een band opbouwen met je gemeente bijvoorbeeld? Maar terugkijkend overheerst de dankbaarheid.’’
Tekst en foto: Erwin Guijt
Het begin van zijn predikantschap omschrijft hij als “zoekend, tastend’’. “Waar doe je goed aan? Daarin ben ik geholpen door contacten met mede-predikanten, die meer ervaring hadden. Daarnaast had ik de eerste paar jaar een mentor, met wie ik alles kon delen. Zeker op het moment dat ik even in een dip zat, dat was december 2019, heb ik veel aan hem gehad.’’ Een dip? “December was een hele drukke maand, en er kwam zoveel op me af. Als predikant wil je dat ergens ook, maar ik voelde me van binnen een beetje leeg. Alsof ik niets meer uit te delen had.’’
De predikant is open over die periode. “Toen ik mijn mentor gebeld heb, heeft die gelijk zijn agenda omgegooid en is hierheen gekomen. Dat was een bijzonder moment, en wat hij zei ben ik nooit meer vergeten. Hij zei: ‘je bent geen knecht van God, maar een kind van Hem. Je hoeft niet aan allerlei voorwaarden te voldoen, maar Hij geeft onvoorwaardelijke vaderliefde. Ook in al je tekortkomingen.’’
Vijf poten
“En natuurlijk blijft het altijd zoeken. Een paar keer heb ik tijdelijk een stagiair gehad. Dan reflecteer je extra op je eigen handelen.’’ Reflecteren is sowieso een woord dat past bij ds. Bakker. “Dat doe ik veel. Na een gesprek, of op een preek. Daarover gesproken: de prediking zie ik als kern van mijn bediening hier. Bijna elke zondag mocht ik hier voorgaan.’’ Wat is wat hem betreft een goede preek? “Mooie vraag. Dat het Woord echt open gaat. Het doorgeven van de tekst die er staat, en dat vertalen naar de actualiteit. Het maken van die vertaalslag. We hebben geen dode letters, maar een levend Woord! Christus zelf verschijnt in Zijn Woord.’’
“Je kunt het predikantschap alleen volhouden als je zelf ook gevoed wordt door dat Woord.’’ Soms was het een zoektocht om daar genoeg tijd voor vrij te maken. “Als predikant wordt er veel van je verwacht.’’ Hij glimlacht even. “Je moet eigenlijk een schaap met vijf poten zijn. Dat kan niet altijd.’’ De jeugd in de gemeente nam een bijzondere plek in zijn hart in. “Zeker van contacten met hen heb ik erg genoten. Er was gelijk een klik, en ik mocht merken dat God werkt in jongeren. Dat maakt je als predikant verwonderd: dat God je wil gebruiken om te werken in Nieuwe-Tonge. En zeker niet alleen bij jongeren. Als je ziet hoe God in mensen werkt en zij Jezus liefkrijgen, maakt dat je intens verwonderd.’’
Recent werd in de kerk het Heilig Avondmaal gevierd, de laatste keer dat ds. Bakker als gemeentepredikant de dienst leidde. “Dat was net nadat ik het beroep had aangenomen. Het was een bijzondere zondag. Toen kwam het zó op me af dat God heeft gewerkt en nog steeds werkt in de gemeente. Het maakte me emotioneel. Eerst wilde ik het nog inhouden, ik denk dat ik een redelijk nuchter persoon ben, maar toen dacht ik: laat ook maar gaan. Het waren tranen van vreugde. Wat is de Heere God toch goed!’’
Verzet gestaakt
Voordat hij vier jaar geleden naar het eiland verhuisde, kende de predikant Goeree-Overflakkee nauwelijks. Hoe heeft hij het eiland leren kennen? Daar moet de predikant even over nadenken. Dan, bedachtzaam: “Mensen gaan hier niet zo heel snel open, je moet ze echt voor je inwinnen. Maar als dat eenmaal gebeurt is, delen mensen veel van wat er bij hen leeft. Ik heb veel hartelijkheid en liefde geproefd.’’ Desondanks was het niet altijd even makkelijk. Bijvoorbeeld in coronatijd waren er zorgen. Naast de impact op het kerkelijk werk was er ook de vraag of de gemeente nadat de restricties waren opgeheven nog wel naar kerk zou komen. “Gelukkig is dat het geval.’’
Toch volgt er nu afscheid, maar dan vanuit de predikant. “Mijn vrouw en ik hadden het er al over gehad dat we hier al bijna vier jaar waren, en dat er dus een beroep zou kunnen komen. Toen was het er opeens.’’ Eerst leek het er niet op dat de predikant het beroep van de gemeenten van Giessendam-Neder-Hardinxveld en Sliedrecht aan zou nemen. “De bedankbrief was al geschreven en ik bad om rust op dat besluit. Maar dat kwam niet. De onzekerheid groeide en de onrust nam toe. De dag voordat ik het zou laten weten heb ik mijn verzet gestaakt en het beroep aangenomen.’’
Eenheid
Wat laat hij achter? “Een stabiele, groeiende en bloeiende gemeente. Een jaar terug hebben we drie nieuwe kerkenraadsleden gekregen, we hebben nu geen vacatures. Ik ken gemeentes die grote moeite hebben om alle functies te vervullen, bij ons mag dat gelukkig goed gaan. Daarnaast zijn er recent weer een aantal kinderen gedoopt, met Pasen deden vier jongeren belijdenis… Ook mag er eenheid zijn in de kerk. Dat biedt geen garanties voor de toekomst, maar zorgt wel voor dankbaarheid.’’
De predikant leeft met gemengde gevoelens toe naar de afscheidsdienst van komende zondagmiddag. Enerzijds zie ik ernaar uit om naar de nieuwe gemeente te gaan. Anderzijds is het loslaten van de gemeente van Nieuwe-Tonge zwaarder dan gedacht.’’ Aan het eind van het interview komt de predikant nog terug op zijn woorden bij het welkomstinterview, vier jaar terug. “Toen heb ik gezegd dat iedereen welkom was in de pastorie. De contacten – met mede-predikanten, gemeenteleden maar zeker ook met andersgelovigen en niet-christenen – heb ik als erg prettig ervaren. Dat heeft vreugde gegeven.’’
