Column: Gelukkig ontevreden
Voor wat de omstandigheden op ons eiland, in ons land, in Europa en - een klein beetje - in de wereld betreft, had ik ooit positieve verwachtingen. De laatste jaren echter heb ik deze verwachting toch wat in negatieve zin moeten bijstellen. Oorlogen dichtbij, besmettelijke ziekten, armoede, radeloze regeringen en veel andere zaken leken voor mij overwonnen te zijn. Het aantal mensen van goede wil leek toe te nemen, evenals het vermogen van de politiek en wetenschap om op genoemd onheil vroegtijdig te reageren, zo dacht ik. De meerderheid van mensen van goede wil zou er voor zorgen dat er prettig samengeleefd zou gaan worden. Ik was wat naïef, want het liep anders, zoals we in de laatste twintig jaar hebben gezien. Als we een rondje doen over Twitter en de commentaren op Facebook lezen (andere socials gebruik ik niet of kan ik niet mee omgaan), dan geeft dit geen optimistisch beeld voor de toekomst van ons land vol ontevreden en boze mensen. De verdeeldheid is groot en een middenweg lijkt nauwelijks meer realiseerbaar. De media, de politiek, gevolgd door de wetenschap, zijn in de weer om de verkiezingsuitslag van vorige week ‘een plek te geven'. Analyses geven terecht aan dat de oorzaak van de politieke aardverschuiving vorige week, ligt bij de grote ontevredenheid die er onder de bevolking leeft. Men is boos omdat men ‘daar in Den Haag maar wat doet. Ze luisteren niet naar ons'. Veel boze mensen van allerlei slag verzamelden zich rondom de boerenbeweging en ze zijn samen met hen boos. En dat lieten ze vooral merken bij de stembus. Dat velen boos en ontevreden zijn, was al langer bekend. Zie bijvoorbeeld de sociale media. Op een heel eenvoudig en onschuldig berichtje of link, komen direct al de meest zure en grove reacties en maakt men van de gelegenheid gebruik om de overheid of overheidsinstanties aan de schandpaal te nagelen. Ik ben doorgaans verwonderd hoeveel boze mensen er rondhangen. Ontevredenheid alom.
En dan, als een zonnestraal bij een bewolkte hemel, is daar begin deze week het berichtje dat Nederland volgens internationale onderzoekers behoort tot de vijf gelukkigste landen ter wereld. We zijn dus ontevreden, maar gelukkig. Hoe dit te rijmen is? Ik weet het niet. Het zou kunnen zijn dat we op de keper beschouwd helemaal niet zo ontevreden zijn, maar ons toch gelukkig voelen als we maar kunnen klagen en schelden. Dus: gelukkig, maar ontevreden. Dames en heren politici: ga d'r maar aan staan.
Adri van der Laan