Column: Vegasitarisch
Het valt niet mee om op je strepen te blijven staan. Daar kwam mijn jongste zoon achter toen hij mee deed aan een challenge die zijn zus voor hem had bedacht. Mijn oudste dochter eet namelijk vegetarisch. Al ruim zeven jaar. Dat vergt voor mij soms wat creativiteit bij het koken, maar we komen er altijd uit. Onze jongste was wel benieuwd hoe dat nou was, om 'vegasitarisch' te eten. Hij is de lekkerbek van de familie en het leek hem onmogelijk om nooit meer een boterham met grillworst of een frikadel bij de vrijdagse friet te eten. Zijn zus had een voorstel: "Als jij twee weken lang vegetarisch eet, krijg je van mij vijf euro." Dat leek zoonlief wel wat. Vol goede moed ging hij van start. Vegetarisch broodbeleg en kaasschnitzels bij het avondeten waren nog best te doen. Het werd lastiger toen een jarige klasgenoot op broodjes knakworst trakteerde, maar de beloning indachtig hield onze vegasitariër trouw vol. Zijn standvastigheid duurde anderhalve week. Toen kwam BJ thuis met een zak vol broodjes warm vlees. Alleen de geur al was om te watertanden. Ik zag mijn jongste zoon wikken en wegen. Doen of niet doen? Broodje vlees of vijf euro? Een duivels dilemma. Steun zoeken bij zijn grote zus zat er op dat moment niet in. Die was er niet. En de broodjes werden al uitgedeeld.
Toen ging hij overstag. "Mag ik ook er ook één?" Ik heb een kind nog nooit zo zien genieten van een broodje, al knaagde op de achtergrond het schuldgevoel. Dat zorgde ervoor dat hij die avond met hangende knietjes zijn uitdaagster onder ogen moest komen. "Moet ik nu vijf euro aan jou betalen?" Dat hoefde gelukkig niet. Mijn jongste zoon is een ervaring rijker. Fulltime vegasitarisch eten is niets voor hem. Nu is hij flexitariër. Want de kaasschnitzels bevielen goed. Die wil hij niet meer missen.