Ethiek: Lessen van de Ramp
In 1953 werd Nederland overvallen door de Watersnoodramp. In de nacht van 1 februari braken de dijken en stroomden veel gebieden in Zeeland en Zuid-Holland onder. Ruim 1800 mensen kwamen hierbij om het leven. Deze Ramp heeft ook op Flakkee diepe sporen getrokken. Het is dit jaar 70 jaar geleden dat deze Ramp plaatsvond. Het is goed dat we deze zaken in herinnering houden. Het is ook goed dat we waakzaam blijven tegen de gevolgen van storm en andere zaken.
Jammer trouwens dat onze koning en onze minister-president geen acte van présence gaven bij de officiële herdenking. Kennelijk legt een staatbezoek op de Caribische eilanden of een bezoek aan Oekraïne meer gewicht in de politieke schaal. Het lijkt mij voor de mensen in Zeeland en Zuid-Holland niet fijn. Vooral voor de slachtoffers moet het ingrijpend zijn om beperkt meeleven van de hoogste instanties te ervaren.
Maar goed, terug naar de Ramp. In het indrukwekkende boek van Kees Slager kunnen we lezen dat de autoriteiten amper voorbereid waren op een dergelijke Ramp. In de nacht van de Ramp zijn er velen gaan slapen, terwijl de nood zeer hoog was. Alertheid en waakzaamheid waren op sommige plaatsen ver te zoeken. Het is helaas een verschijnsel dat meer voorkomt in ons land. Laten we eens enkele dingen noemen.
De gezondheidszorg heeft in de achterliggende coronatijd zwaar onder druk gestaan. Het bleek dat we veel te weinig bedden hadden, vooral op IC-afdelingen. Door het beleid van de achterliggende jaren, was er keer op keer gesaneerd en was er gewoon geen capaciteit. Het gaf heel emotionele debatten in de Tweede Kamer. Ook zou alles gedaan worden om deze toestand te veranderen. Mensen werden zelfs naar Duitsland vervoerd om daar geholpen te worden. Kortom, het was een hele penibele situatie, waar snel moest worden ingegrepen.
Inmiddels is de coronapandemie geluwd, maar de vraag blijft wel open hoe het zit met de capaciteit in de zorg. Als we de krant mogen geloven, wordt er nog weinig gedaan om die capaciteit wat op te hogen. Het lijkt er zelfs op dat er geen enkele actie wordt ondernomen om iets te gaan doen. Er is wel geld voor allerlei klimaatdoelen, maar een ruime aandacht voor de zorg en het aantal bedden ontbreekt helaas. Dat geldt trouwens ook voor de ouderenzorg en de verpleeghuiszorg. Enkele jaren geleden werden de verzorgingstehuizen gesloten, maar daar is niets anders voor in de plaats gekomen. Soms lijkt het wel alsof we zo weer afstevenen naar een nieuwe ramp in de zorg. Het is soms niet te bevatten hoe er met oudere mensen wordt omgegaan. Laten we hopen dat de regering op tijd wakker wordt.
Hetzelfde zie je trouwens bij de defensie. De laatst tien jaren is daar geweldig op bezuinigd. Nederland heeft alle tanks, een belangrijk wapen, verkocht aan Finland. Tanks hadden we niet meer nodig en ook tal van andere zaken rond defensie konden we gerust in de aanbieding doen. Keer op keer werd er op dit onderdeel massief bezuinigd. Premier Rutte hield er persoonlijk toezicht op dat het ook echt allemaal zijn beslag zou krijgen. Onze krijgsmacht is nog maar een schijntje van wat het ooit is geweest. En dan opeens voltrekt zich een oorlog aan de grenzen van ons continent. Dan blijkt dat we wel een goede defensie nodig hebben. Je zou denken dat dan ook alles op alles wordt gezet om de gemaakte fouten te herstellen. Er zal inderdaad wel wat gebeuren, maar echt veel om het lijf heeft het niet. Het is eigenlijk nog triester. Het huidige kabinet wil tanks aan Oekraïne geven die het helemaal niet heeft. Keer op keer zien we ministers in het buitenland zaken benoemen over Oekraïne en Rusland, terwijl ons land eigenlijk niets in te brengen heeft. Het geeft een wat potsierlijke indruk. Laten we hopen dat onze regering eens wat zal leren van de fouten uit het verleden. De waterstaat, de gezondheidszorg en de defensie zijn zaken die veel aandacht verdienen. Het is ernstig dat men zo bezig is met andere zaken.