Column: Bankjes
De gemeente en het waterschap roepen regelmatig de burgers en inwoners van hun werkgebied op om suggesties te doen als het gaat om het aanbrengen van verbeteringen of aanvullingen. Als ik zo'n oproep zie, dan weet ik niet zo vlug iets te bedenken wat er verbeterd zou kunnen worden op ons eiland. Het leven is hier zo slecht nog niet en de voorzieningen zijn redelijk.
Dinsdag ondernam ik na lange tijd -en op aandringen van de weegschaal- weer eens een stevige wandeling. Geen verkeerde bezigheid, ook in november. Vooral nu de zomers de laatste jaren steeds meer moeite hebben om afscheid te nemen. Onderweg wist ik ineens weer een suggestie voor de verschillende overheden. Tijdens een wandel- of fietstocht ben ik regelmatig op zoek ben naar een zitgelegenheid. Even rusten en tegelijk de thermofles aanspreken, het nuttigen van een Snelle Jelle, een Vlugge Japie of een stukje fruit, en eveneens genieten van het uitzicht. Graag zou ik de gemeente, het waterschap en ook de natuurbeheerders, de suggestie meegeven om wat meer bankjes te plaatsen in het buitengebied. In maart besloot het waterschap er honderd te plaatsen. Dat gaat de goede kant uit, maar het werkgebied van het waterschap is groot.
Nu hoop ik niet dat de lezers van deze column mij indelen bij het in grootte steeds groeiende leger van zeurders. Er zijn zeker wel wat zitgelegenheden in het buitengebied. In de natuurgebieden valt het aantal wel mee. Maar ik bedoel meer bankjes in de polder, omdat ik toch een polderwandelaar ben. Afgelopen zomer was ik enkele malen bermtoerist omdat de ledematen om rust vroegen en mijn maag om vulling. Daar zat ik dan langs de slootkant. Het leverde een beetje meewarige blikken op van de voorbijgangers. Sommigen hielden even hun snelheid in. Waarschijnlijk dachten ze: ‘mankeert hij soms wat…?' Als er nu op diezelfde plaats een bankje zou staan, zou ik niet eens opvallen. Vooral in de zomer zijn de sporadisch voorkomende bankjes meestal bezet en al zit er maar één fietser of wandelaar op zo'n bankje, dan heb ik niet de vrijmoedigheid om aan te schuiven. Aan de andere kant vind ik het ook ongemakkelijk als er iemand naast mij op een bankje plaatsneemt. Dus wat mij betreft: de bankjes mogen van mij wel éénpersoons zijn, maar het dienen er wel veel meer te zijn. Al was het maar voor mij alleen.