Opiniecolumn: Herfst
De herfst heeft alweer een tijdje zijn intrede gedaan. Buiten begin je het goed te merken. Sommige bomen hebben hun pracht al verloren, en andere vallen binnenkort. Het wekt soms een melancholische bui. Een terugkijk op afgelopen jaar, afgelopen zomer.
Er is weer veel gepasseerd, gestopt met de studie, een verhuizing terug naar huis, inschrijving op een nieuwe school. Maar ook de andere kleine momenten die net als bladeren van de boom vallen, en niet meer terug te halen zijn. Wat is de tijd toch een kostbaar iets. We kunnen niet meer terug, we kunnen niet verder, alleen maar in het nu leven.
Op het moment van schrijven is het Dankdag, wat hebben we weer veel gekregen om dankbaar te zijn. Het is altijd zo makkelijk om te zeggen, maar hebben we voor alle momenten ook de Heer persoonlijk bedankt? Vandaag werd in de preek gezegd: stel je nu eens voor, dat je vandaag alleen zou krijgen, waar je gisteren voor hebt gedankt. Wat zou je dan hebben vandaag? Beschaamd moet ik zeggen: weinig. Gelukkig is de Heere goedertieren en barmhartig en trouw. En D.V. volgende lente hopen de bomen weer in bloei te staan, hopen ze weer vrucht voort te brengen en is het niet meer voor te stellen dat ze nu kaal zijn. En weg is de bui.