Opinie: Stoom en kokend water
Het is inmiddels een gevleugelde uitspraak vanuit het college van B en W van onze gemeente: ‘Het moest met stoom en kokend water geregeld worden’. Opgevoerd als reden dat raad en bevolking pas laat op de hoogte kon worden gesteld en in de meeste gevallen een voldongen feit gepresenteerd kregen. Het stoom en kokende water zat al in kannen en kruiken, om maar twee gezegden door elkaar te husselen.
Tekst: Gert Klok | Foto: Shutterstock
Het toeval wil dat het steeds om best controversiële onderwerpen gaat. De term kwam voorbij toen werd besloten om een groep asielzoekers op te vangen op een boot op het Havenhoofd in Middelharnis. Ook de bouw van 110 tijdelijke flexwoningen in Sommelsdijk voor de opvang van Oekraïense vluchtelingen moest ‘met stoom en kokend water’ worden geregeld. Dat schoot verschillende raadsleden en omwonenden in het verkeerde keelgat.
De meest recente is uiteraard de boot die bij Stellendam komt, waar tijdelijk asielzoekers worden opgevangen. Raad en bevolking (en dus ook media, u hoort ons niet klagen) werden zo ongeveer gelijktijdig op de hoogte gebracht. Maar, geen paniek: het is allemaal al geregeld. Snel een inloopbijeenkomst erachteraan en klaar is Kees. Op naar het volgende stoom en kokend water-besluit.
Bovenstaande is natuurlijk lekker kort door de bocht. Want vooropgesteld: het zal allemaal echt wel zo zijn. Zeker bij genoemde gevallen moet snel een besluit volgen, omdat er vaak centjes vanuit het Rijk bij betrokken zijn. De wil om de medemens te helpen is mooi en ongetwijfeld aanwezig en als het dan toch moet, dan wel graag met een flinke subsidiezak met euro’s, zo lijkt de heersende gedachte. En geef het gemeentebestuur eens ongelijk; de financiële slagkracht van de gemeente is helaas niet groot.
Hoe dit bij de lokale bevolking en in ieder geval een deel van de raadsleden overkomt, is iets heel anders. Niet voor niets leidde het besluit van de flexwoningen al tot een stevige botsing in de raad, en ook tijdens de informatiebijeenkomsten zoals die van afgelopen maandag (zie elders in deze krant) werden kritische noten gekraakt. Bij de bevolking is inmiddels een soort moedeloosheid te bespeuren over een dergelijke gang van zaken. Het is toch al besloten, we mogen alleen nog even tekenen bij het kruisje, is een korte samenvatting van verschillende reacties op inloopbijeenkomsten. Overigens zijn de meeste bezoekers uitstekend in staat om twee zaken van elkaar te scheiden: de noodzaak om de medemens te helpen versus de besluitvorming die hieraan ten grondslag ligt. Voor het eerste is overwegend begrip en steun, het tweede zorgt ervoor dat de beruchte kloof tussen bevolking en politiek in ieder geval niet kleiner wordt.
Zes à zeven jaar
Er zit eigenlijk maar één ding op om dat vertrouwen in ieder geval op dit punt te herstellen: snel huizen bouwen die ook écht betaalbaar zijn en de doorstroming ook écht bevorderen. Want van duur naar heel duur, daar hebben we al genoeg woningen en plannen voor. Het is goed om te realiseren dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Voor permanente woningbouw gelden veel strengere regels dan voor een tijdelijke oplossing, zeker met de uitspraak van de Raad van State eerder deze week in het achterhoofd, waarbij een streep ging door de huidige stikstofregels bij bouwprojecten. Tel daar allerlei regels rond vleermuizen, Noordse woelmuizen, kerkuilen, rugstreeppadden en andere beschermde diersoorten bij op en de onlangs door wethouder Markwat gememoreerde zes à zeven jaar die het kost om een bouwplan te realiseren is al snel gehaald.
Toch kan het gemeentebestuur zich daar echt niet meer achter verschuilen. Want zes à zeven jaar geleden was de woningnood er ook al. En bouwplannen zijn er wel degelijk genoeg. Hoe die bouwgrond wordt ingevuld, juist daarop kan de gemeente via onder meer bestemmingsplannen wél invloed uitoefenen. Belangrijke partijen met hart voor het eiland en haar bewoners aan boord krijgen, is dan wel noodzakelijk. Daar is werk aan de winkel.