Column: Op mijn blote knietjes
Een tijdje terug wandelde ik met onze hond Tommie in de polder. Net buiten het dorp werd er gebouwd en was er volop reuring. Graafmachines en hijskranen vormden de tijdelijke skyline van Sommelsdijk. De rand van de weg was vanwege de bouwwerkzaamheden wat brokkelig. Het wegdek zelf was bedekt met opgedroogde modder en zand. Niet echt een geplaveide wandelroute dus. Tommie, die absoluut niet van herrie en andere ongeregeldheden houdt, wilde het liefst zo snel mogelijk naar huis en deed er alles aan mij in dat verlangen mee te sleuren.
Bij het horen van een naderende vrachtwagen zette hij het op een lopen, met als gevolg een onverwachte stevige ruk aan de riem. Ik deed nog mijn best om op de zanderige rafelrand van de weg mijn evenwicht te bewaren, maar dat was vergeefse moeite. Voor ik het wist, lag ik op mijn twee blote knietjes in de polder. Het zag er niet devoot uit, dat kan ik u wel vertellen en het duurde maar heel even. Binnen twee seconden was ik alweer haastig opgekrabbeld, hopend dat de aanwezige stoere bouwvakkers dit voorval niet hadden gezien. Er kwam op datzelfde moment echter wel een bekende voorbij, die bezorgd informeerde of het wel ging. Natuurlijk ging het, glimlachte ik met het schaamrood op mijn kaken. Ik trok mijn korte jurkje zover mogelijk over mijn gehavende knieën, waaruit de eerste druppeltjes bloed opwelden en strompelde met mijn neus in de wind achter Tommie aan naar huis, zo'n vijf minuten lopen. Daar griste ik een doosje pleisters uit de keukenla, waarmee ik me opsloot in de badkamer, omdat ik dit incident uiteraard aan niemand ging vertellen. Gelukkig zijn de maxijurken nog steeds in de mode en hoefde ik niet in het openbaar rond te lopen als een bepleisterde kleuter die zojuist van het klimrek gevallen is. Na enige weken waren mijn knieën weer enigszins toonbaar en kon ik op vakantie in Frankrijk weer met mijn benen in de zon. Aldaar, bij de kassa van een plaatselijke supermarkt, stootte BJ mij aan. "Kijk, die mevrouw daar heeft net zulke knieën als jij." En inderdaad: een eindje verderop stond een rasechte Française, die duidelijk een knieval had gemaakt. Ook het Franse platteland kent zo zijn poldermomentjes. Toch fijn om te weten dat je nooit de enige bent.