Column: Stille maanden
Het is nog niet zover. Het is nog steeds zomer. De temperaturen zijn hoog. Tijdens heldere nachten fonkelt de rode Antares in het zomerse sterrenbeeld Schorpioen nog altijd aan de horizon. Maar de eerste tekenen van de naderende herfst laten zich al zien.
De zwaluwen zijn verdwenen. Zomaar - van de ene op de andere dag - verlieten zij ons, om te vertrekken naar een ver oord. En aan de struiken, waar in juni de bloemen van de hondsroos nog uitbundig bloeiden, hangen nu rozenbottels. Een voorbode van de herfst. Wanneer zullen de krekels voor het eerst niet meer te horen zijn? Ieder jaar opnieuw bekruipt mij in augustus dat melancholische gevoel. De stille maanden zijn aangebroken en ik probeer ze in woorden te vatten.
Het duurt niet lang meer voor het blad zal vallen
De vogels zwijgen al
De sterrenbeelden van de zomer lichten als een afscheid aan de hemel op
Het is de dag waarop de wereld zich
Met herfstkleuren beschilderd
In stilte hullen zal
De zwaluwen zijn aan hun reis begonnen
Een leegte neemt hun plaats
Terwijl de plassen hoog staan en de straten overstromen
Is de vogelzang verstomd
De stille maanden doen mij dwalen
Zoekend naar een toevluchtsoord
Zoveel schoonheid heeft ons reeds verlaten
Al draagt de bomenrij haar herfsttooi nog
Zij kondigt toch het einde aan
Ik mis de warmte van de avonden
De zang van krekels en het zachte licht
Ik zou het goud weer willen vangen op mijn handen
Mijn haren glinsterend als koper
In de late avondzon
De koude overheerst de wereld als een ijzig koning
En met de regen valt mijn traan
Mijn vreugde ligt in een herinnering begraven
Het grijze wolkendek stort overvloedig
Haar stroom van regen over mij