De zondagsschool
Een deel van die honderd jaar heb ik ook meegemaakt. Wellicht meer dan anderen van mijn leeftijd, omdat ik eerst naar de ‘kleintjes’ ging en omdat mijn vader vertelde bij de ‘groten,’ bleef ik daar ook maar bij. Van het interieur van het oude gebouw kan ik me niet zoveel meer herinneren. Meer herinneringen heb ik aan de zondagsschoolleiding van toen. Nu is het verleidelijk om bijzondere eigenaardigheden van de toenmalige zondagsschooljuffrouwen of -meesters op te halen, maar dat doe ik niet. Het waren en zijn natuurlijk toch wel aparte mensen, omdat ze zomaar hun zondagmiddag - meestal tussen twee kerkdiensten in - besteedden en besteden om kinderen uit de Bijbel te vertellen. Kinderen die toen soms wel wat ‘onhandelbaar’ waren, zoals in verslagen van jaren geleden stond opgetekend. Waarschijnlijk komt deze onhandelbaarheid nog wel voor… De verhalen worden nog steeds verteld, de psalmversjes nog steeds geleerd en overhoord. Vooral in ‘mijn’ tijd waren er maar weinigen die naar de christelijke school gingen en daardoor was de zondagsschool een belangrijk middel om de Bijbelkennis bij te brengen. En het psalmversje leren? Het was niet altijd eenvoudig, want het begrijpen van de teksten kwam pas vele jaren later. Maar meestal lukte het opzeggen wel en als het niet lukte, dan kon je soms uit het rooster van de degene die je overhoorde wel meelezen. Had je ook de Bijbeltekst geleerd, dan kreeg je een extra aantekening en later als beloning daarvoor een dikker boek. Wat het me heeft opgeleverd? Naast de snoepzak met kerst en de vele mooie boeken is het belangrijkste toch het kennen van de Bijbelverhalen en de psalmverzen. Daarom ook vanaf deze plaats: hulde aan alle zondagsschoolmedewerkers op het eiland van toen en nu. Zij wisten en weten zich geroepen en gaven daar ook gehoor aan.