“Ik heb nu veel meer waardering voor mijn eten”
Waarom deed je mee aan deze sponsoractie voor ZOA?
Toen de actie begon zei ik in mijn klas: “ik ga naar Uganda, ik ga erheen, let maar op.” Na schooltijd ging ik langs de deuren en vertelde dat ik geld ophaal voor schoolprojecten voor vluchtelingen uit Zuid-Sudan in Uganda. Mensen konden mij dan sponsoren voor een lessenmarathon, waarbij we een hele nacht lessen zouden volgen. Uiteindelijk had ik 220 sponsors en heb €3200,- opgehaald.
Toen mocht je dus mee naar Uganda. Wat heeft je daar het meest geraakt?
Tijdens onze reis kwam er een oude man op ons af met een kind in zijn handen. Dat wilde hij aan ons overhandigen. “Take it, take it” zei hij. Dat was heel bizar. Hij had bijna geen tanden meer en wilde van die baby af. Er is duidelijk heel veel armoede.
Je hebt ook scholen bezocht waar je geld voor hebt opgehaald. Hoe was dat?
Toen we de bus uitstapten, gingen de kinderen allemaal gillen en gooiden petjes in de lucht. Ik voelde me een gladiator die een arena binnen stapt. Ze hadden nog niet vaak een blanke gezien. Ze gingen ook aan je huid zitten.
Wat vond je van het onderwijs?
We waren op een basisschool, maar het was pittige stof. De wiskunde die wij in VWO2 kregen, leren ze daar in groep 7/8. Zelfs voor mij leerzaam. Ik had verwacht dat de meeste kinderen niet naar school gaan, maar door deze projecten kunnen veel meer kinderen naar school. Een nadeel is wel dat er honderd kinderen in een lokaal voor vijftig zitten. Maar ze krijgen wel een kans!
Je hebt natuurlijk ook veel vluchtelingen ontmoet..
Bijna honderd procent van die school bestaat uit vluchtelingen uit Zuid-Sudan. Ongelofelijk hoeveel vluchtelingen daar worden opgevangen. De lokale bevolking is heel gastvrij. Dat neemt niet weg dat het heel triest is. Veel jeugd heeft een trauma door de oorlog. Ze zijn van huis en haard weggejaagd en ze hebben niets meer, sommigen zijn hun ouders verloren. Dat zijn dingen die wel binnenkwamen toen we er waren. ZOA geeft trouwens ook aandacht aan deze trauma’s via sport en spel. We deden even mee, maar voetballen in Uganda is wel erg warm.
Is je leven veranderd door deze reis?
Ik ben heel anders tegen eten aan gaan kijken. Als ik thuis geen trek had, dan dacht ik: ammehoela! Ik at op school mijn brood niet altijd op. Dan gingen we bijvoorbeeld naar de McDonald’s. Maar als je er bij stil staat dat mensen in Uganda smachten naar elk stukje brood, dan voelt het voor mij een plicht om mijn brood op te eten, ook uit solidariteit. Religieus leven ze daar veel meer vanuit het besef dat ze elk moment kunnen overlijden door een ongeluk of ziekte. Hier denken we dat we wel zonder God kunnen. Daar ben ik echt bij stilgezet.