Column: Asociale hond
Een andere hondeneigenschap is het besnuffelen van iedere voorbijkomende lantaarnpaal, boomstam of graspol, om uiteindelijk een geurspoor aan de reeds aanwezige potpourri toe te voegen. Ik zou graag zeggen dat onze hond een allemansvriend is, maar niets is minder waar. Sinds hij het onderspit heeft gedolven in een stoeipartij met twee zwarte labradors, heeft zijn zelfvertrouwen een enorme deuk opgelopen. Op slechte dagen kan hij flink tekeer gaan tegen andere honden. Op goede dagen wordt er voorzichtig kwispelend gedag gezegd. Alleen niet tegen Lara.
Lara is een schattige meisjeshond in de kleuren wit, bruin en zwart. Vraag me niet naar een ras, want met honden heb ik hetzelfde als met auto's: ik ken alleen de kleur en het formaat. Lara maakt graag contact met haar soortgenoten. Een ideaal vriendinnetje voor Tommie, zou je zeggen. Helaas hebben wij een ronduit asociale hond. Waar hij andere honden uitkaffert of kwispelstaartend begroet, is Lara lucht voor hem. Letterlijk. Zodra hij haar in de verte aan ziet komen, is het gras aan de andere kant van de stoep opeens een stuk groener en moet er beslist uitgebreid aan een madeliefje worden gesnuffeld. Als ik hem vervolgens mee sjor, zet hij stante pede een ontwijkende beweging in. De ontmoeting is onvermijdelijk, maar Lara maakt geen schijn van kans. Tommie doet alsof hij zich totaal niet bewust is van haar aanwezigheid en wandelt met zijn blik op oneindig verder. Bij het zien van Lara's teleurstelling voel ik me plaatsvervangend schuldig: "Ik vind je wel lief hoor, Lara". Dan ga ik achter mijn asociale, vrouwonvriendelijke hond aan. Wie weet komt het nog eens goed. Ik blijf hopen.