Column: Neem de tijd!
Hoe gaat het? ‘Druk’, ‘goed’ of ‘goed, maar druk’ is negen van de tien keer het antwoord. Het ‘druk’ zijn klopt meestal wel, maar of het altijd ‘goed’ gaat vraag ik me af. In SU hebben we geleerd dat je eerlijk mag zijn over hoe het met je gaat. Onbeschaamd delen mensen hun hele leven met je op de vraag hoe het gaat. Meestal begint het met een antwoord dat om een tweede vraag vraagt, zoals: 'Het gaat…, we maken moeite…, kan beter…., we doen ons best…., wat zal ik zeggen…' Mensen nemen de tijd om hun uitdagingen te delen met anderen en naar elkaar te luisteren. We zijn dit erg gaan waarderen, enerzijds omdat je hiermee tijd voor elkaar neemt, maar ook omdat we hiermee de ander de gelegenheid geven dingen uit te spreken, wat op zichzelf al zo helpend kan zijn. Zeker als je daarmee ook de gelegenheid krijgt om met mensen te bidden.
Zo denk ik aan die jongen die op straat op een bankje lag met een doek over zijn hoofd. We hadden wat eten voor hem meegebracht en vroegen hem hoe het met hem ging. Na wat zuchten zagen we al snel dat deze jongen het erg moeilijk had. Op de vraag of we met hem mochten bidden, ging hij zitten. We verstonden dit als een ‘ja’ en namen het initiatief. Op dat moment hebben we zo de kracht van het gebed letterlijk zien gebeuren. Bij de eerste woorden van het gebed, midden op straat, brak deze jongeman en begon te huilen als een kind. Met grote uithalen aan geluid en een schokkend lichaam kon hij zich niet meer inhouden. Het was hartverscheurend om aan te horen. Wij hebben die middag opnieuw een vreselijk verhaal aangehoord, maar de kracht zit erin dat dit vreselijke verhaal uit de mond van deze man gekomen is. Een paar minuten ervoor had hij dit niet kunnen bedenken, maar op het gebed gingen bij deze man de sluizen open en scheen het Licht in de duisternis!