Ethiek: Lijdenstijd
Ook in onze seculiere tijd, waarbij velen niets meer met kerk, geloof en Bijbel hebben, zijn er toch velen die zich op de een of andere manier aangesproken voelen door het lijden en sterven van Jezus. Een bekende manier, die via de media veel aandacht krijgt, is de zogenoemde Passion, of ook wel The Passion genoemd. Het is een gebeuren waarbij bekende acteurs in de wereld van entertainment een groot, wit kruis door een stad dragen. Het moet dan herinneren aan de kruisdood van de Heere Jezus. The Passion maakt van het lijden van de Heere Jezus een spektakel waar mensen naar kunnen kijken. De gedachte is vaak dat seculiere mensen op die manier toch nog iets van de Bijbelse boodschap zouden kunnen meekrijgen. Het is dan wel een verkeerde indruk. Het Evangelie van de gekruisigde Christus is geen spektakel waar we naar kunnen kijken. Het is Gods boodschap over de ernst van de zonde en de waarheid van het oordeel. The Passion is daarvan op geen enkele wijze een weergave. Het staat haaks op de Bijbelse boodschap van verzoening met God, door het offer van Jezus Christus. Laten we dergelijke dingen daarom maar mijden. Het is verdrietig genoeg dat mensen hierdoor een verkeerd beeld krijgen van Gods boodschap voor zondige mensen.
Van een ander karakter is de Matthäus Passion van Johann Sebastian Bach. In dit muziekstuk worden de Bijbelteksten gezongen en wordt het lijdensevangelie naar voren gebracht. Er worden honderden uitvoeringen in de lijdenstijd gegeven. Er gaan ook veel mensen naar luisteren. Onder kerkmensen en ook onder mensen die nooit in een kerk komen vindt dit muziekstuk, dat drie uren duurt, veel weerklank. Op zichzelf is er natuurlijk geen bezwaar tegen goede muziek. Ook is er geen bezwaar tegen het opzeggen of zingen van een gedeelte van de Bijbel. De Psalmen zijn berijmde gedeelten uit de Bijbel. Toch zit er aan de Matthäus Passion ook een andere kant. Er worden mensen bijgehaald die dan allerlei partijen moeten zingen. Zo is er ook iemand die de Christuspartij moet zingen. Weer anderen zingen weer andere partijen. Bovendien moet je goed luisteren wat er precies gezongen wordt. In verleden tijden herinner ik me dat het afstand werd genomen van deze vorm van omgaan met Gods Woord en de lijdensgeschiedenis. Ik moet zeggen dat ik dat goed kan begrijpen. Er kan snel een sfeer ontstaan van gevoel en emotie waarin de ware klanken van het Evangelie niet meer doorklinken.
De kerk des Heeren heeft een andere manier om stil te staan bij het lijden en sterven van Christus. Op Goede Vrijdag komen we samen om Gods Woord te horen. In die kerkdienst worden we meegenomen naar de kruisheuvel Golgotha. En als het goed is, zal de prediker zijn hoorders hebben gewezen op de diepe weg die de Heiland voor onze zonden is gegaan. Christus heeft Zich vernederd tot in de dood, ja, de dood aan het kruis. Daar heeft Hij het handschrift der zonde weggenomen en door het gelovig zien op deze Jezus staan verloren zondaren weer recht voor God. In het Heilig Avondmaal worden deze dingen ons zichtbaar gemaakt in een stukje brood en een beetje wijn. Zo heeft de Heere Zijn kerk willen bepalen bij de weg die Hij in deze wereld heeft willen gaan. En dat is waar Gods kinderen hun blijdschap en vreugde in vinden. Da Costa schreef er ooit een indrukwekkend gedicht over. In het kruis zal ik eeuwig roemen en geen wet zal mij verdoemen, Christus droeg de vloek voor mij.