Column: Vreemde man
Aan het behaarde en bebaarde mannenhoofd is nog vrij weinig gebeurd. Het slingert rond in de kamer van mijn jongste dochter, wachtend op betere tijden. Dat bood mijn oudste dochter een uitgelezen kans om eens flink paniek te zaaien. Vorige week liep ik 's avonds onze slaapkamer in om de gordijnen dicht te doen. Het was al wat schemerig, maar het licht hoefde nog niet aan. Toen ik langs ons bed liep om het rolgordijn voor het raam te laten zakken, kreeg ik de schrik van mijn leven: op mijn kussen ontwaarde ik het hoofd van een onbekende man, met warrig haar en een woeste baard. Ik slaakte een doordringende gil en was al halverwege de overloop, toen ik me realiseerde wie er in mijn bed lag. Behoedzaam keerde ik op mijn schreden terug, deed voor de zekerheid het licht aan en wierp een blik op het hoofd, dat er roerloos bij lag. Inderdaad, het was het mannenhoofd van de kappersopleiding. Dat had ik meteen door kunnen hebben, maar ja, wie rekent er dan ook op een vreemde man in bed?
Dat het gewenste resultaat was bereikt, bleek uit de hilariteit beneden, waar mijn beide dochters onderaan de trap stonden. Ik veinsde ze niet te horen, nam het hoofd mee en zette het terug in de kamer van mijn jongste dochter. Eenmaal beneden moest ik met tegenzin toegeven dat ze me te pakken hadden. Vragen of ze zoiets nooit meer willen doen, heeft echter geen zin. Ze vinden het veel te leuk om hun moeder in de maling te nemen. Daarom heb ik beloofd om hun wandaden te publiceren. Voor straf. Misschien leren ze daar iets van.
Toen ik aan het einde van de avond in bed stapte, moest ik nog een haar van mijn kussen verwijderen, een laatste herinnering aan de vreemde man in mijn bed. Maar helaas dames: ik heb er geen minuut minder om geslapen.