Column: Aurora
Eindelijk hadden we de kust bereikt. Nog wankelend van zeeziekte begaf ik me in de richting van het huisje bovenop een ijzige heuvel, waar we de komende dagen zouden doorbrengen. De stilte die over de eilanden hing was voelbaar sereen. In de duisternis van de avond torende een markante berg ver boven de lichtjes van de huizen uit. Vermoeid liet ik me op het bed zakken, een mok warme thee in mijn handen en een deken om me heen. Door het raam keek ik naar de donkere lucht. Het was helder. Maar na bijna een week in Noorwegen, had het noorderlicht zich nog steeds niet aan ons laten zien.
Mijn blik dwaalde af naar de berg aan de overzijde van het water. Een groene sliert van licht leek daar zachtjes op en neer te dansen, om daarna ineens te vervagen. Boven het kabbelende water liet zich nóg een lichtje zien. Het was wazig, maar onmiskenbaar de geheimzinnige aurora, die het uiteindelijke doel was van onze reis. We haastten ons naar buiten, waar onze voeten diep wegzakten in een dikke laag sneeuw. Achter ons vertoonde zich opnieuw een sluier van licht, die zich langzaam door de lucht verspreidde. En toen verscheen het ook boven het water, steeds groter en helderder. Het danste en veranderde van vorm, tot de hele hemel gevuld was met een sprookjesachtige pracht.
Na deze avond leek er een plotselinge omslag te hebben plaatsgevonden. Er ging geen nacht meer voorbij zonder het noorderlicht, dat zich boven de grimmige silhouetten van de bergen voortbewoog. Na groen was er nu ook rood licht en soms was het zelfs grijs en alleen te herkennen aan het snelle dansen en vervormen. Vol bewondering zag ik hoe de kleuren boven mijn hoofd in levendigheid toenamen. Het is deze maand precies tien jaar geleden dat ik naar de aurora aan de hemel aan het staren was en ik besef dat het één van de mooiste momenten in mijn leven is geweest.