Column: De stilte van een Zweeds naaldbos
We verbleven in het zuidelijke deel van Zweden. Kans op het noorderlicht was er deze keer niet of nauwelijks. Maar uitgestrekte bossen waren er wel. Vanuit de vertrouwde omgeving van het huisje 'reisde' ik elke dag een stukje verder. Ik passeerde de twee hoge, brede dennen achter het huis en liep in de richting van het pad dat naar de top van de heuvel leidde. De zon straalde aan een helderblauwe hemel. Bij iedere stap zakten mijn voeten dieper weg in een dikke laag sneeuw. Toen ik de top van de heuvel bereikte, stuitte ik tot mijn verrassing op een prachtig naaldbos, waar ik werd ingesloten door honderden, misschien wel duizenden hoge, besneeuwde sparren. Een stille, koude en donkere wereld wachtte en ik merkte dat ik van die wereld hield.
Want daar stond ik dan, tussen de schittering van bevroren dauwdruppels die aan de naalden van de bomen hingen. De goudhaantjes hielden zich niet voor mij verborgen, maar sprongen van tak tot tak, zodat ik de gele strepen op hun kopjes kon zien en hun hoge tonen overal vandaan kon horen. Verspreid door de sneeuw tekenden zich sporen van dieren af; de meeste bleven een raadsel voor mij. Een roodborstje vloog een eindje met me mee; daarna was het ineens verdwenen. Ik kwam niemand tegen. Er was alleen die immense stilte, die enkel verbroken werd door de ingetogen zang van de goudhaantjes en het kraken van mijn voetstappen in de sneeuw.
In de dagen die volgden begon het langzaam te dooien. De smeltende sneeuw druppelde zacht naar beneden, of viel met een plof uit de bomen. Laat in de middag zette de schemering in. Ik was dan al terug in het huisje en staarde met een mok warme chocolademelk in mijn handen door het raam naar buiten. Met de kinderen speelden we de spelletjes 'Wie ben ik' en '4 op een rij.' Daarna ging ik soms nog even op pad, in de hoop een uil te horen. Die wens kwam niet uit, maar ik heb wel intens genoten van de nachtelijke sfeer. De stilte van het Zweedse naaldbos leeft nog altijd voort in mijn gedachten.