Eindelijk een kerst samen:
De liefde van Mourad en Rima kende geen grenzen
STELLENDAM - Over de kerst van 2020 wil Mourad Alhossain het liever niet meer hebben. Wat was hij toen graag in het gezelschap geweest van zijn geliefde, Rima Abou Assali. Hij was met haar getrouwd bij volmacht, ‘met de handschoen’, zoals ze dat in de volksmond noemen. Dat zorgde er dus voor dat hij afwezig was op zijn eigen huwelijk. Sterker nog, hij had zijn vrouw Rima überhaupt nog nooit in levenden lijve gezien. Pas maanden na hun huwelijk kon hij haar eindelijk voor het eerst op Schiphol in zijn armen sluiten.
Door Pauline Hof
Het is een bijzonder liefdesverhaal, het verhaal van Mourad en Rima Alhossain. Het begon allemaal zes jaar geleden. De oorlog in Syrië, waar Mourad woonde, stelde hem voor de keuze: blijven of vluchten. Het was niet langer veilig. Zijn moeder, bang om al haar zoons te verliezen, praatte op hem in en hij besloot te gaan. Hij liet een fijne familie en een mooi leven achter, betaalde veel geld en maakte een horrortocht op een te volle boot. Hij kwam aan op Lesbos. Hij denkt er liever niet meer aan terug. Via een lange reis kwam hij in Ter Apel, er zouden nog veel plaatsen volgen. In Middelharnis ontmoette hij Heleen Vlietland uit Ouddorp. Heleen werkte als vrijwilliger in De Staver en deelde boterhammen uit. Haar hartelijke voorkomen, na een lange reis met ontberingen, raakte Mourad. “I thank God for your smile”, zei hij, terwijl hij de boterhammen in ontvangst nam. Het maakte dat ze later aan de praat raakten. Ze hielden contact en Heleen ontfermde zich over Mourad. Ze bezocht hem in het azc of haalde Mourad op, om met regelmaat het weekend bij haar en haar man Daniel door te brengen. Heleen, Mourad en Daniel werden goede vrienden. Mourad: “De tijd in het azc was een moeilijke tijd. Je hebt geen status, je kunt niet werken, je zit met veel mensen op een kleine ruimte en je zit doorlopend in onzekerheid. Wat gaat er gebeuren, waar kom je terecht? De lange rijen om aan eten te komen. Je bent verworden tot een nummer. Ik werd er soms zo moedeloos van. Ik wilde graag verder, mijn steentje bijdragen aan de maatschappij, werken aan de toekomst. Heleen en Daniel waren mijn lichtpuntjes.”
Dankbaar
Mourad is Nederland erg dankbaar. “Het is een prachtig land. Ik heb de kans gekregen een nieuw bestaan op te bouwen. Je kan en mag hier ontzettend veel. Er is vrijheid. Je mag zijn wie je bent, zeggen wat je wilt. Nederlanders vinden het alleen wél heel belangrijk dat je werkt en je eigen geld verdient, net als ik trouwens. In Syrië was ik opgeleid als engineer. Ik wilde werken, maar ik moest eerst Nederlands leren.” Heleen hielp Mourad met het leren van de taal en nog steeds verbetert ze hem, hoewel hij het Nederlands intussen heel goed beheerst. Ze liet hem ook kennismaken met de Nederlandse cultuur. Mourad: “We gingen met de trein naar Amsterdam. Dan kon ik leren hoe ik met het openbaar vervoer moest reizen. Ze hielp me ook met het invullen van alle papieren, heel veel papieren. Het was soms heel erg ingewikkeld. Er waren zoveel regels. We hadden ruzie met instanties, omdat de regels krom waren.” Uiteindelijk begon alles vorm te krijgen. Mourad kreeg een huis in Stellendam, haalde zijn Nederlandse diploma’s en besloot - om maar wat om handen te hebben tijdens de zomervakantie - bij een boer, Jan de Jong, in de zonnebloemen en gladiolen te gaan werken. Vroeg op en hard werken, dat wilde Mourad.
Hemel
Mourad ging door met inburgeren, met hulp van Heleen en Daniel. Hij was intussen ook een volwaardig lid van de familie Vlietland geworden, kwam op alle verjaardagen. Heleen nam Mourad mee naar de Keukenhof. Hij fotografeerde elke tulp om aan zijn moeder te kunnen laten zien. Ze zou vast denken dat hij in de hemel was, verklaarde hij. Heleen leerde hem stamppot eten en bitterballen, nam hem mee naar de nieuwjaarsduik en startte samen met hem een volkstuin. De week van de Goereese Vis, Mourad was erbij. Hij had intussen ook een baan, in zijn vakgebied, als hoogspanningsengineer bij DNWG in Goes. Ze vonden daar dat wie van zover kwam en zo gemotiveerd was, een kans moest krijgen, al waren zijn diploma’s wat anders dan hier. Het bedrijf is nog steeds blij met hun keuze. Mourad werkt er nu al ruim drie jaar en heeft zich er tot volle tevredenheid verder gespecialiseerd.
Druzen
Mourad laat geen kans onbenut te benadrukken dat hij geen moslim is. Syrië is multicultureel. Hij hangt het Druzen geloof aan. “Mijn droom was altijd een leuke vrouw en een gezin. Toen ik naar Europa vluchtte, verwachtte ik hier wel een Druzische vrouw te vinden, maar al snel bleek dat mensen hier niet eens wisten wat Druzen waren.” Druzen geloven in een God. Ze geloven ook in reïncarnatie van de ziel. De ziel reist van menselijk lichaam naar menselijk lichaam. Hoewel een godsdienst moeilijk in een paar zinnen is samen te vatten, zijn oprechtheid in omgang met elkaar, wederzijdse bescherming en bijstand en onderwerping aan Gods wil, ook belangrijke pijlers van hun geloof. “Mijn zus Amal in Syrië vertelde me, toen ik haar eens sprak, dat zij een leuke vrouw kende: Rima Abou Assali, een apotheker. Mijn zus is arts en zag haar wel eens als de kliniek bezocht. Ze gaf me met Rima’s toestemming haar telefoonnummer. Toch duurde het nog twee maanden voor ik Rima appte, of we eens konden bellen. Dat vond ze goed, al was ze aanvankelijk ook weinig enthousiast. We werden vrienden op Facebook. Later zijn we ook via internet met beeld met elkaar gaan praten.” Dit klinkt allemaal gemakkelijker dan het was. Er woedde een oorlog. Regelmatig viel de verbinding uit tijdens een gesprek, of konden ze überhaupt dagen geen contact krijgen, omdat de stroom was uitgevallen. Toch ontwikkelde zich al snel een vriendschap. Het duurde niet lang voor ze ook gevoelens voor elkaar kregen. Bijzonder, omdat ze elkaar nog nooit in het echt ontmoet hadden, zonder een beeldscherm of een draadje ertussen.”
Wachten
Mourad en Rima deelden de dagelijkse dingen, stuurden elkaar foto’s. De afstand tussen elkaar dwong ze niet alleen om veel moeite voor elkaar te moeten doen, maar ook om veel met elkaar te praten en te delen. Het was de enige manier om elkaar écht te leren kennen. Het was fijn, maar ook moeilijk. Als je verliefd bent, wil je natuurlijk niets anders dan elkaar zien en bij elkaar zijn. En juist dat ging niet. Mourad kon niet naar Syrië, want dan zou hij direct worden opgepakt. Ze bedachten dat ze elkaar dan in Dubai zouden kunnen ontmoeten, maar covid gooide roet in het eten. Rima was inmiddels al gestart met het leren van Nederlands. Uiteindelijk lieten ze het ‘Dubaiplan’ varen. Ze zouden trouwen en Rima zou naar Nederland komen. Het was natuurlijk een enorme stap. Verhuizen naar een vreemd land, 4400 kilometer verderop, alles achterlaten en trouwen met een man die ze nog nooit had gezien. Rima: “We kenden elkaar wel goed, door al het beeldbellen en telefoneren, maar je weet toch nooit of die echte klik er is, als je elkaar ziet en meemaakt. Toch hadden we er allebei vertrouwen in, ook omdat we allebei Druzen zijn.” Rima stuurde Mourad als cadeau voor de kerst een trui. Ze had hem zelf aangehad, zodat hij haar kon ruiken. Maar het pakje deed er zo lang over, dat er geen geur meer aan zat toen het eindelijk Stellendam bereikte…
Schiphol
Je kunt je er haast niets bij voorstellen: Rima trouwde met Mourad in Syrië, zonder dat hij erbij was. Hij trouwde met een machtiging. De eerste dans als man en vrouw is hét hoogtepunt van de Druzische trouwceremonie. Mourads broer nam de honneurs waar, tijdens die eerste dans. Hartverscheurend, als je er over nadenkt. Net als het lange wachten op het groene licht van de autoriteiten dat op de ceremonie volgde, voordat Rima naar Nederland mocht reizen. De verwoesting van de ambassade in Beiroet, die in hetzelfde winkelcentrum zat waar de explosie plaatsvond in augustus 2020, zorgde opnieuw voor extra vertraging. Het wachten duurde en duurde. Ze hoopten elkaar voor de kerst in de armen te sluiten. Het zou uiteindelijk duren tot april 2021 voor Rima eindelijk voet op Nederlandse bodem zette. Ze waren dolgelukkig toen ze elkaar in de armen sloten. “Ze hoefde niet bang te zijn. Ik had haar wel gezegd dat ze op het eerste vliegtuig terug mocht als ze dat wilde, ook al was ze mijn vrouw.” Een paar weken later, op 28 mei dit jaar, was er opnieuw een trouwceremonie, nu in de Gereformeerde kerk in Stellendam, vlak bij hun huis. Met een livestream keek de familie in Syrië mee. Nederlandse vrienden, collega’s en kennissen zagen hoe Rima en Mourad elkaar het jawoord gaven. Daniel en Heleen en twee Syrische vrienden, die ook in Nederland wonen, waren getuigen. Het was een zonnige dag, die overliep van liefde. Er werd in de tuin van de kerk opnieuw gedanst, nu door de stralende bruid en bruidegom zelf.
December
Rima heeft haar draai hier goed kunnen vinden. “Waar Mourad is, is mijn thuis.” Net als haar man houdt ze van Nederland. Van de stilte, de natuur, de vogeltjes die fluiten. Van de mensen die glimlachen en je groeten op straat als je ze tegenkomt en alle bloemen in de voortuintjes.
Het is nu december. De versierde kerstboom staat in de kamer. Rima en Mourad kijken enorm uit naar hun eerste kerst samen. Het zal overigens ook meteen hun laatste kerst zijn met zijn tweetjes. In mei hoopt het gelukkige stel hun eerste kindje te verwelkomen.
