"We moeten onze Hoop blijven vasthouden"
Bij het 200-jarig bestaan zou iedere maand met een bepaalde activiteit stilgestaan worden. Helaas viel het merendeel daarvan in het water. Ook de kerkdiensten werden in beperkte kring gehouden. "Gelukkig hebben we goede camera-apparatuur en konden we op die manier goede uitzendingen verzorgen. Zo konden de diensten toch doorgang vinden." Er kwamen meteen allerlei creatieve ideeën vanuit de gemeente en de predikant zelf naar boven. "Maar het is belangrijk dat we eerst een pas op de plaats maken. Wat heeft dit ons te zeggen?"
"De eerste zondagse dienst tijdens de lockdown ben ik begonnen in het midden van de lege kerk. Echt zo van: hier had u anders gezeten. Natuurlijk kun je alles heel mooi filmen en net doen alsof er niets aan de hand is. Maar de huidige situatie ís heel ongewoon en dat mag ons allemaal raken. Daar mogen, nee móéten, we ons bewust van zijn." Toch zal hij niet snel zeggen dat het coronavirus een oordeel van God is. "Wel zien we dat door zoiets kleins als een virus wereldwijd alles stil komt te liggen, niemand ontsnapt eraan. Dat is tekenend. Wij mensen hebben het wereldgebeuren niet in de hand. Dat zet je stil en maakt je afhankelijk van Boven."
Herontdekken
Belangrijk vond hij het dat de kern van het geloof levend moest blijven: het gebed. "Dat we ons in deze benauwende tijden vast mogen klampen aan God, en volharden in de gebeden." Daarom was er aan het begin van de coronacrisis iedere dag zowel ’s ochtends als ’s avonds ruimte voor gebed in de kerk. Tot maximaal zeven personen kon iedereen die wilde, aanschuiven. Later werd dat enkel ’s ochtends. De predikant gaat zelf nog steeds. "Het gebed verbindt je aan elkaar en brengt rust."
Als het gaat over verbinding, is hij niet bang dat de gemeente uit elkaar zal groeien? "Daar wil ik niet over somberen. Ik geloof dat daar waar het hart klopt, het zal blijven kloppen. Al is het inderdaad zoeken naar mogelijkheden om mensen te betrekken. Aan de andere kant zie ik ook wel weer mooie dingen ontstaan. Mensen zijn op zoek naar nieuwe manieren om met elkaar in contact te treden en te blijven. Tussen sommige mensen zie ik juist méér contact dan eerst. Zo hebben we nu een gemeente-app, die was er eerst niet. En misschien herontdekken we op deze manier de waarde die de christelijke gemeente heeft." Hem schiet nog iets te binnen. "Ah, en ik had vooraf niet gedacht dat het zo’n impact zou hebben dat je niet meer kunt zingen. Maar we missen dat echt met elkaar. Ik zie uit naar het moment dat we weer volop kunnen zingen."
Molshoop
"Traditioneel zijn we op het eiland en binnen de kerken niet zo van veranderen, maar nu zie je het noodgedwongen om je heen gebeuren. Het vraagt meer van mensen, maar geeft ook ruimte: je bent even los en moet niet zoveel. Als ik bij onszelf kijk, kunnen we bijvoorbeeld in de toekomst een stuk minder vergaderen dan we eerst deden." Buiten de gemeente zag de predikant de impact van het virus op de samenleving en het bedrijfsleven. Een van de heftigste zaken waren de rouwdiensten. "Er kon niet gerouwd worden, mensen hebben soms geen goed afscheid van elkaar kunnen nemen."
In deze bijzondere tijd zijn veel dingen anders dan anders. Normaal gesproken is er tijdens de dienst een vast kindermoment. Nog voordat corona Nederland aandeed kwam dominee Hoolwerf, samen met zijn vrouw, op een idee om de kinderen bij de kerk te betrekken. Met de knuffel (die later een handpop werd) van een mol werd er een kinderprogramma gedraaid: de Molshoop. Eerst kon dat nog fysiek aan een tafel in de kerk. "Tijdens de coronacrisis kreeg ik van kinderen reacties dat ze de mol misten", glimlacht ds. Hoolwerf. "Kinderen hechten toch aan zoiets. Daarnaast hou ik zelf ook wel van poppenkast, en deed het vroeger ook voor mijn kinderen. Je kunt ze op die manier direct erbij betrekken. Dat is belangrijk; zij zijn de toekomst van de kerk."
Rust bewaren
Het kerstproject van dit jaar is ‘hoop in donkere dagen’. Hierbij gaat het om de hoop die uit de berichten aan bijvoorbeeld de herders en Jozef en Maria naar voren komt. "Maar ook in deze dagen hebben we nodig dat we de hoop vasthouden: dat God bij ons is, en met ons is. Zeker rondom Kerst is dat actueel: het Licht in de duisternis dat komt om ons hoop te brengen. Er is momenteel heel wat gaande in de wereld. Wat is dan je hoop in die dingen, waar val je op terug? Jesaja schrijft over die donkere dagen: ik blijf op Hem hopen en Hem verwachten. Het belangrijk om met elkaar vol te houden, wat er ook over ons heen komt."
Hoe zou de predikant het jaar 2020 samenvatten in één woord? Daar moet hij even over nadenken. "Er komen woorden in mij boven als: trouw, geduld, solidair." Ook lastig is de vraag naar zijn verwachtingen voor 2021. "Ik ben heel erg benieuwd hoe we als Nederland hieruit komen. Eerlijk gezegd maak ik me best wel zorgen over de onrust in de samenleving. De hetzes op social media, politici die allerlei dingen roepen…" Hij zoekt even naar woorden. "Houden we het lang genoeg vol met elkaar om geen groepen weg te zetten, en kan de rust bewaard blijven in de samenleving? Maar ik ben niet somber en heb zeker vertrouwen in het komende jaar. We zullen door deze periode heen moeten. Het is niet goed om geen vertrouwen te hebben in de toekomst. Dáárom vieren we ook Kerst: er is hoop."
