Poters voor ’t vèrke
In Ouddorp stieng vroeger bie ielk huus, as t’r teminste ruumte voor was, wel ’n vèrkeskot. In ‘t voorjaer ko j’ bie Pauw in Gerard Groewnendiek uut Dirksland ’n bigge koape. Dat gieng dan mit veel geschrêêuw in handjeklap. Vooral Pauw kon d’r wat van, mit z’n wat haerse stemme, die veel op die van Louis Armstrong leek.
In dan was ’t zaek om ’t bigge vet te mestene. Bie de meule ko ‘j dan vèrkesmeel koape. Dat wier ’emengd mit waeter. In dan kreeg de keu daegeleks oak nog ’n porsie gekookte poters.
Oak vaoder kokende poters voor ’t vèrke. Buuten in ’t hof sting ’n oud olievat. Dat hao ’n zôô bewèrkt dat ‘t ’n kooktoestel ‘ewoore was: Vanonger ’n gat wêêrdeur je ’t stookmateriaol kon steke in zôô op ’n derde van de ongerkant hao ’n iesdere stangen ‘estoke. Dêêrop kon dan ’n ouwe wasbus of ’n grôôte weckketel ‘ezet woore mit de poters in waeter. In noe mar stoke, toetdat de aerpeltjes gaer waere. Eêrst dee ’n dat mit takken in alderleie ofvalhout. Laeter hao ’n ontdekt da j’ bie ‘t Shellstation voor niks verloapen olie kon haele.
’t Was op ’n zaeterdagmiddag, al wat laeter in de middeg. Vaoder was wêêr aerpels an ’t kokene. Ik stieng in de keuken nae buuten te kiekene. Dêêr zie j’ ‘k anêêns op ’t trapje van d’n hil (erf) ’n spookverschienieng: vaoder! Z’n snuut hêêlemaele zwart’eblaekerd, z’n lichtblaeuwe oagen in paniek ope’esperd. Wat was d’r ‘ebeurd? Hie vong dat ’t mit die verloapen olie niejt zôô best brandende. Dêêrom hao ’n d’r nog mar ’n blikkie bezine op’egôôid! Mit dit as reseltaot. Gaauw bin ‘k toe op d’n brommer, mit vaoder achterop, naer d’n dokter ‘eree. Dat kon toe geweun op zaeterdagmiddeg. Huusartseposten bestienge nog niejt. Toe z’n snuut ‘ewasse was, viel alles nog mee: sommige plekken waere rozig, in z’n wiesbrêêuwen in z’n wimpers wazze d’r of ‘eschroeid.
Mit ’t vèrke gieng ’t vaorder goewd. In november kon d’r ’n lekkere vette keu ‘eslacht woore. Dat beurende geweun nog thuus. Mêêstal kwamme Teun in Piejt van Klaos van Teun (Taenes) dat doewe, soms al hêêl vroeg in d’n ochend, as ’t nog donker was. In ’t hof was al ’n bèdde van liejfst roggestrôô, uut’espreid. Dêêr wier ’t harde schrêêuwende vèrke naertoe ‘eleid. De slachter keelende ’t mit z’n vliejmschèrpe lange mes. Noe lag ’t op ’t strôô. Dat wier in brand ‘estoke in zôô wier ’t haer d’r of ‘ebrand. ’t Vèrke wier an ’n ladder ‘ehange in uut’ebêênd.
D’n hêêlen dag hienge d’r dan in huus de geuren van gekookte lever in nieren in van vors vleis. Niejt allemaele even lekker!
Reacties: pauheerschap@gmail.com