Tussen hoop en vrees
Afgelopen week bracht onze middelste 'm vanuit haar schijnbaar zo onschuldige kleuterklas mee naar huis. En een heel weekend liet de ongenode gast zich gelden. Als een zielig vogeltje hing onze dochter op de bank, terwijl de wasmachine en droger overuren draaiden. Als huisgenoten werden we ondertussen heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Was dit een nietsontziende buikgriep die vastberaden was om het hele gezin te vellen? Of een variant die het louter op kleuters gemunt had? Twee dagen later werd ook de oudste - inmiddels kleuter-af - geveld, wat sterk suggereert dat deze buikgriep niet al te kieskeurig is. Op het moment van schrijven, zijn we nog in afwachting van wie het volgende slachtoffer gaat worden.
De lieve kleuter die de buikgriep mee naar huis bracht, is inmiddels weer boven jan. En dus bracht ik haar vanmorgen op school, alwaar ze direct op zoek ging naar nieuwe ziekteverwekkers. Lang hoefde ze niet te zoeken, zo zag ik toen ik haar op haar stoeltje zette. Haar buurvrouw links had een snottebel. De buurman rechts een angstaanjagend hoestje. Toen ik haar die middag ophaalde, bracht ze twee knutselwerkjes, een snottebel en een beginnend hoestje mee. Ik zette het geheel in de bakfiets en liet het los in de woonkamer, waar de oudste nog altijd met een teiltje op schoot zat en alwaar alle bacteriën en virussen - zo stel ik me voor - nu de handen ineenslaan om ervoor te zorgen dat het hele gezin deze kerst met een breed scala aan symptomen aan bed gekluisterd is. Fijne feestdagen!