Column: Ketting
Samen stappen Daniël en ik de winkel binnen. Ik laat mijn handen door de kleding aan de rekken gaan en pak er een dikke, wolwitte trui van tussen. De kraag sluit met een rits, zodat Daniël hem gemakkelijk aan en uit kan trekken. “Vind je deze mooi?” Mijn jongste zoon is niet zo moeilijk als het om zijn outfits gaat. Zijn enige criterium is dat kleding lekker moet zitten. Hij werpt een snelle blik op de trui, voelt eens aan de stof en knikt dan goedkeurend. “Ik ga passen!” Met de trui onder zijn arm verdwijnt hij in een pashokje.
Ik ga intussen op zoek naar twee broeken voor zijn oudere broer, die zo hard groeit dat bijna al zijn broekspijpen ‘standje hoog water’ hebben bereikt. Gelukkig heeft de winkel een flinke voorraad jeans in allerlei soorten en maten. Ik kies een blauwe en een grijze broek, waarmee mijn puber hopelijk weer even vooruit kan. “Kijk, mama!” Daniël staat naast me. “Ik wil de trui houden. Hij is lekker zacht. En deze wil ik ook!” Hij houdt een grove metalen schakelketting omhoog. “Voor aan mijn broek. Dat is stoer. En hij kost maar vijftien euro.” “Niks ervan”, zeg ik. “Dat doe je maar als je groot bent.” Mopperend hangt Daniël de ketting terug en loopt met me mee naar de kassa. “Dan ga ik er wel voor sparen.”
Thuis keert hij zijn zakgeldpotje om. “Ik heb al acht euro, dus ik moet er nog maar zeven. En anders vraag ik het gewoon aan Sinterklaas.” Of die een ketting van vijftien euro in zijn schoen zal stoppen, betwijfel ik, maar hoop doet leven. Gelukkig komt de Sint er deze keer genadig vanaf, want een uur later zijn de plannen alweer gewijzigd. “Ik hoef die ketting toch niet, mama. Ik ga doorsparen voor een Xbox.” Voorlopig hangt er dus nog niks aan de lussen van zijn broek, want een spelcomputer gaat vele kettingen te boven. De volgende dag fietst Daniël naar school. Mét zijn warme trui. Voor nu is dat stoer genoeg en ik hoop dat dat nog lang zo zal blijven.