Vervolgverhaal - Het hart kent zijn eigen bitterheid - Els van Wageningen (51)
'En wat is het warm vandaag.’ Terwijl Geertje zich langzaam en voorzichtig in een tuinstoel liet glijden, was Peter al onderweg om een voetenbankje voor haar te halen.
‘Hier, oma, legt u uw dierbare onderdanen maar hier te rusten.’ Dankbaar keek Geertje hem aan, wat was het toch een schat van een jongen. Nu ja, jongen, jongeman dan, met zijn 29 jaar kon je hem toch moeilijk meer een jongen noemen. Wat was dat een heerlijk gevoel toen ze haar benen op het bankje kon leggen, hoe graag had ze ook haar schoenen uitgedaan, maar dat leek haar niet verstandig. Door de warmte waren haar voeten wat opgezet en straks moest ze toch weer op huis aan. Daar kwam Dien, het dagmeisje, al met een glas zelfgemaakte citroenlimonade aan. ‘Goedemorgen mevrouw Reeringh, ik dacht dat deze verfrissing u wel zou smaken op deze feestelijke dag.’
‘Dank je wel, Dien, ik wens jou ook een hele goede morgen en zo aan het weer te zien zal het wel een hele goede dag worden. En Peter, vertel mij eens, kon je het in Amsterdam niet uithouden?’
‘Daar heeft u helemaal gelijk in, oma, en ik vond de verjaardag van prins Bernhard een goede reden om naar huis te komen. Ik blijf een dag of twee en dan ga ik weer terug.’ Peter deed iets met cijfers en hij werkte bij een boekhoudkantoor. Geertje wist dat Pieter stiekem had gehoopt dat zijn enige zoon ook voor de advocatuur zou kiezen en dat ze op een dag samen een praktijk konden beginnen. Helaas, die vlieger ging niet op, van kinds af aan had Peter meer belangstelling voor cijfers dan voor de regeltjes van de wet. Alsof Annie haar gedachten had gelezen, zei deze: ‘Pieter is nog even naar kantoor, hij wilde nog een paar zaken afhandelen voordat hij de rest van de dag bij ons is.’ Geertje opende haar handtas en pakte er een schone zakdoek uit en het flesje eau de cologne dat ze voor haar verjaardag van Annet had gekregen. ‘Zo zie je maar, meisje,’ knikte ze liefdevol naar haar kleindochter. 'Je cadeau voor oma komt nu goed van pas. Ik vind het zo warm, het zal wel door de ouderdom komen.’ Ze draaide het flesje open en sprenkelde voorzichtig enkele druppels op haar zakdoek. Geertje drukte de zakdoek onder haar neus en ademde diep de welriekende geur in. Daarna bette ze haar gezicht ermee en als laatste wreef ze haar hals er mee in. ‘Wat is het toch heerlijk dat er zoiets als eau de cologne op de wereld bestaat.’
Hier in de tuin kwam ze helemaal tot rust. Jammer dat ze zelf geen tuin bezat, maar een balkon. Je kon er fijn zitten, daar niet van, maar de geur van bloemen en het groen om je heen had Geertje altijd gemist. Gelukkig kon ze hier haar hart ophalen.
Haar gedachten gingen terug naar haar moeder, die hield ook zo van bloemen en altijd was zij daarmee bezig. Hun tuin bij het doktershuis in Dirksland was dan ook een lust voor het oog. Ze werd in haar overpeinzingen gestoord toen Pieter van kantoor thuiskwam en bij hen in de tuin kwam zitten. Geertje genoot van dit ogenblik, heel haar gezin bij elkaar en ze voelde zich rijk en gezegend. Pieter had veel te vertellen over hetgeen er in de binnenstad gebeurde wat de anderen nog niet wisten. Geertje voelde wel aan dat hij niet alles vertelde om Annie en Annet niet onnodig ongerust te maken. Hij liet doorschemeren dat er in hun straat, in het Rosarium bij het monument van koningin Emma, veel mensen zich hadden verzameld en dat er bloemen werden neergelegd. ‘Er hangt een vrolijke sfeer in de stad,’ zo eindigde Pieter zijn verhaal. ‘Ik ben wel een drietal draaiorgels tegengekomen en ze speelden vaderlandse liederen.’
‘Ook ‘Waar de blanke top der duinen?’ vroeg Annie gretig, die dit als één van haar lievelingsliederen beschouwde. Voordat Pieter haar antwoord kon geven, had zij al ingezet en heel de familie viel haar bij. Veel te snel ging de middag voorbij. ‘Gezelligheid kent geen tijd,’ dacht Geertje, die in de loop van de dag de schaduw had opgezocht. Met een bezorgd gezicht bekeek ze nogmaals haar voeten. Het eerste wat zij zou doen als ze straks thuis kwam was hup, haar schoenen uit en haar gemakkelijke pantoffels aantrekken. Aan het eind van de middag werd de gezelligheid wreed verstoord toen er plotseling een aantal vliegtuigen over kwamen scheren. ‘Dit is niet in de haak,’ nam Pieter het voortouw. ‘Naar binnen allemaal en wel nu meteen!’ Voordat Geertje het goed en wel besefte, greep Peter haar bij de arm en trok zijn oma overeind. Het duurde even voordat zij op haar benen stond en ze waren dan ook de laatsten die binnen waren. Peter sloot meteen de openslaande deuren achter zich en angstig bleef iedereen voor de ramen staan om te kijken wat er zich buiten afspeelde. De vliegtuigen maakten een duikvlucht en stegen toen weer op. Annet, geschrokken door het zware geluid wat ze maakten en de onverwachte gebeurtenissen, barstte in tranen uit. Annie moest alle zeilen bijzetten om haar te kalmeren en te troosten. Ze nam haar dochter in haar armen en liep, al op haar inpratend, met Annet naar de huiskamer, weg van het raam. De anderen bleven geboeid naar buiten kijken. Tenslotte was Geertje de eerste die iets zei: ‘Wat was dit nu?’
‘Ik heb geen idee, moeder, ‘ sprak Pieter op zijn welbekende rustige en kalme toon. ‘Maar het lijkt mij het beste dat we maar binnen blijven zolang we nog geen zekerheid hebben. Het ziet er naar uit dat al dat oranjegebeuren op straat de Duitsers niet kan bekoren. Ik ben benieuwd wat er ons nog meer te wachten staat. Kom lieve mensen, laten wij ook naar de huiskamer gaan.’
Het voorval had toch behoorlijk indruk op hen allen gemaakt, zeker omdat niemand wist wat er nu precies aan de hand was. Peter ging regelmatig een kijkje op straat nemen, maar er was geen mens die enige opheldering kon geven. Binnen was de spanning voelbaar en hoewel iedereen zijn best deed, de echte gezelligheid van die middag kwam niet meer terug.