Ik irriteer me aan taalfouten
Misschien heeft het er ook mee te maken dat me vader docent Nederlands is. Zelfs al was dat niet het geval, taalfouten in een tekst lijden gewoon enorm af. De vorm bepaalt mede hoe mensen de inhoud waarderen. Met een sollicitatiebrief die wemelt van de taalfouten, krijgen de lezers niet het idee dat iemand erg secuur is. Bij ongeveer gelijke geschiktheid zou ik zowiezo gaan voor iemand die taalvaardiger is. Al is persoon A misschien slimmer als persoon B, presentatie is – afhankelijk van het beroep wat je doet – erg belangrijk. Al besef ik me terdege dat niet iedereen die taalfouten maakt, gelijk incompetent is.
Soms krijg ik wel eens een sollicitatiebrief onder ogen die bol staat van de fouten. Ik kan er niks aan doen, maar ‘k irriteer me daar enorm aan. Leer is Nederlands schrijven! Een meisje die communicatie studeert, maar toch kans zit om in de eerste alinea vier taalfouten te maken, daar vind ik wel wat van. Die moet der huiswerk nog eens doen. Gelukkig zijn er ook die taalkundig prima brieven kunnen produceren. Dat moet je dan ook stimuleren: ik ben trots op jouw. De persoon in kwestie is dan vaak verast. Zo’n compliment krijg je tenslotte niet vaak, je ziet hun dan ook opbloeien.
Anderzijds is het soms wel lachen geblazen met taalfouten. In een leerboek over culturele etiquette stond het volgende: ‘Kijk een Aziaat nooit recht in de ogen. Het is beleefder om ze neer te slaan.’ Dat soort informatie is altijd goed om te weten.