Column: Molen
Het is nooit saai bij de molen. Elke dag gebeurt er wel wat. In de herfst komen grote groepen spreeuwen bijeen om op de wieken met elkaar te praten. Wat volgt is een gezellig gekwetter van jewelste. Zodra al het nieuws is doorgenomen, storten ze zich massaal op de druiventrossen in de tuin.
Op zachte lenteavonden kleurt de hemel boven de molen roze, oranje en paars en als de schemering inzet en de vogelstemmen beginnen te verstommen, draagt het lied van de zanglijster nog ver over het dorp. Enkele vogels vliegen langzaam voorbij, op weg naar hun slaapplek. Ze hebben geen haast. Hun kopjes draaien van links naar rechts, alsof ze genieten van hun vlucht over het dorp en wel degelijk beseffen hoe mooi de avond is.
Dan breekt de nacht aan. Een koor van krekels gonst nog in de struiken voor het huis. Dunne wolkenslierten drijven langs de maan, waardoor ze even oplichten in een inktzwarte duisternis.
Al deze taferelen spelen zich rondom de molen af. Elke dag opnieuw, maar toch telkens weer anders.