"Konden het dit jaar iets makkelijker – of minder moeilijk – maken"
Maar hoe kwamen ze überhaupt bij de Omloop terecht? Adrie bijt het spits af. "Vroeger zat ik op voetbal, maar daar moest ik op een gegeven moment mee stoppen. Dan val je toch even in een soort gat. Dus ging ik met iemand uit Herkingen wandelen. Alleen is er namelijk niet zoveel aan." Toen hij begon met wandelen, was de Omloop van dat jaar net geweest. "We zeiden tegen elkaar: dát is een echte uitdaging, de volgende keer doen we eraan mee. De dag daarna zijn we begonnen met oefenen." Het begon met een afstand tussen Herkingen en Battenoord, maar de stukken werden steeds langer. "Zo is het van lieverlee een hobby geworden."
Wandelvirus
Van het een kwam het ander. Adrie kreeg een boekje van de voorzitter van de Rotterdamse wandelvereniging, met alle tochten in de regio. Zo ging hij georganiseerd wandelen. "In 1993 deed ik voor het eerst mee aan de Omloop. Na die zes keer gelopen te hebben, wist ik wel wat de 110 kilometer was en wilde ik mijn grens verleggen." Dus kwamen er steeds meer, en langere, tochten bij. Van 160 kilometer bijvoorbeeld. "Dan kom je in de wereld van de langeafstandslopers." Lachend: "Ik raakte besmet met het wandelvirus."
Inmiddels heeft Adrie de Omloop 27 keer officieel uitgelopen. Vorig jaar liep hij met een groepje mee, maar dat werd niet officieel geregistreerd. Dit jaar is het nog afwachten of het resultaat 'geldt' in de administratie. "Ik hoop dat ze de Omloop nog lang blijven organiseren. Wandelen is sowieso geweldig, zeker de lange afstanden. De ene keer ben je in Limburg, de andere keer bij Amsterdam. Je komt overal! Dan zie je de verschillende landschappen, da’s erg mooi om te zien."
Fanatieker
Ondanks dat de zestiger de Omloop al zo vaak heeft gelopen, blijft het volgens hem toch ieder jaar een uitdaging. "Inmiddels heb ik twee nieuwe halve knieën, dus dat maakt het wel extra spannend. Daar wordt veel van gevraagd in 24 uur." Deze editie deed hij mee in een groepje van twaalf, dat zich tijdens de tocht verder opsplitste in drie aparte groepjes. De wandelfanaten startten niet op het Diekhuusplein, maar in de Voorstraat te Ooltgensplaat – het oude startpunt.
Jan heeft tot dusver vooral zitten luisteren, maar nu vertelt ook hij zijn verhaal. "Ik zat niet op voetbal, maar op korfbal. Op een fietstocht terug naar huis na een training, sprak hij met zijn vriend over de Omloop." Samen met die vriend en diens broer liep hij in 1992 voor het eerst mee. Dat werd een gewoonte: sindsdien heeft hij één jaar niet meegedaan en is hij één keer moeten stoppen - waarmee hij uitkomt op 26 keer officieel de Omloop uitgelopen. "Jaren heb ik met z’n vieren gelopen, maar in de loop van de afgelopen jaren is er steeds één afgevallen." Via wat omwegen kwam hij in contact met Adrie. "Het verschil met Adrie is, dat ik me beperk tot de wandeltochten op het eiland en omgeving." Lachend: "Hij is fanatieker."
Bij te praten
Met elkaar bepaalden ze vooraf de route, die eigenlijk bestaat uit diverse eerdere edities van de Omloop. "Waaronder een groot deel van de eerste edities, de ouderwetse, zeg maar." Op het eind van de route liepen ze even vast, omdat er windmolens in aanbouw zijn. "Dan pas je je tocht ietsjes aan, hè? Dat kan nu makkelijk, als je de afstand maar loopt." De georganiseerde tocht is drukker en gezelliger, vinden beiden. Toch was het fijn met elkaar, en de organisatie was goed. "Het leuke is dat je met een klein groepje loopt, waarvan je sommige mensen al lang niet meer gezien hebt. Dan heb je tijd genoeg om bij te praten." De echtgenotes van Adrie en Jan hielpen met de verzorging.
Na een tocht van 21,5 uur kwamen ze om kwart voor vijf bij de finish aan. "Vooraf hebben we een schema gemaakt van de tocht en de verzorgingspunten vastgesteld. De organisatie van de Omloop was daar verder niet bij betrokken. Het voordeel ten opzichte van andere jaren was dat we zelf de route konden bepalen. Op die manier konden we het iets makkelijker maken – of iets minder moeilijk natuurlijk", glimlacht Adrie. Jan sluit af: "De Omloop lopen, dat is altijd een belevenis."
