Over vleesmessen, wapenarsenalen en digitale schandpalen
Vroeger (jaja, ik word oud) had je de ouderwetse knokpartijen. Het handgemeen was relatief snel ten einde - je hield er hoogstens een blauw oog of bloedneus aan over. Inmiddels is dat anders. Sommige jeugdigen hebben een aangelegd wapenarsenaal waar menig politiebureau jaloers op zou zijn. De ‘charme’ van een potje knokken is er gauw van af als je ieder moment een vleesmes tussen je ribben geprikt kunt krijgen. Niet dat ik zelf overigens veel gevochten heb, zo haast ik in alle eerlijkheid te zeggen.
Wie het nieuws volgt, ziet het de laatste weken een aantal keren flink misgaan: van Mallorca tot het Gardameer, maar ook op Schouwen-Duiveland. Het is een illusie om te denken dat er nooit meer een klap of opdoffer zal worden uitgedeeld, maar de leeftijd (jochies van 14) en aard ervan (iemand letterlijk doodschoppen) mag wel enige zorgen baren. Ik sta er wat dubbel in: enerzijds borrelt en bruist er boosheid naar boven als je leest over zinloos geweld, anderzijds is het lastig om als buitenstaander te achterhalen wat er nu precies gebeurd is. Iemand aan de digitale schandpaal nagelen is makkelijk, maar het is nauwelijks of niet meer terug te draaien. Daarom is enige voorzichtigheid geboden – wat niet wegneemt dat héél duidelijk mag zijn dat het niet normaal is om iemand ‘het ziekenhuis in te schoppen’. Daar moeten we samen een vuist voor maken.