De bomen die herinneringen levend houden
Mijn opa, de schilder A.K. (Adri) Vogelaar, was een van die inspirerende Flakkeeënaars, die het eiland verrijkt heeft met zijn schilderijen en die mijn leven verrijkte met zijn aanwezigheid.
Iedere zaterdag waren de gemeentetuin en het bos rondom Hernesseroord in Middelharnis voor even ons domein. Daar leerde hij mij alles over de natuur; van de grootste boom tot de kleinste bloem. Het was de tijd waarin de koekoek niet alleen zijn roep liet horen in de polder, maar ook in de gemeentetuin. Ik zie mezelf weer opspringen van enthousiasme bij het waarnemen van die mysterieuze vogel. En dan herinner ik me weer hoe mijn opa lachend zijn hoofd schudde toen de koekoek door mijn toedoen verschrikt van ons vandaan vloog.
De hierboven beschreven plekken uit mijn kindertijd bezoek ik nog wekelijks. Veel bomen die we in die vervlogen jaren passeerden, staan er nog steeds. Zoals de imposante witte abelen - 'opa's abelen' - in het bos van Hernesseroord, die na zo'n lange tijd een flink stuk de hoogte en breedte in geschoten zijn. En de oude Canadese populier in de gemeentetuin, die in de junimaand zijn witte pluizen als zomerse sneeuwvlokken over het pad laat dwarrelen.
Mijn tijd met opa was te kort. In het jaar 1998, toen ik 12 jaar oud was, overleed hij plotseling op 75-jarige leeftijd; mij en vele anderen achterlatend met een gat in ons hart.
De bomen, als belangrijk onderdeel van de geschiedenis, houden de herinnering aan hem telkens weer levend. Zij hebben generaties zien opgroeien, waaronder mij en mijn opa. Laten we zuinig op ze zijn.