Column: On bended knee…
Gezien de combinatie van een sterke persoonlijkheid en een sterk rechtvaardigheidsgevoel, gecombineerd met compassie voor zijn medemens, maakte De Vries al veel los toen hij nog leefde. Hoe hij criminelen confronteerde met hun misdaad, onterecht veroordeelden hielp vrij te krijgen en zaken oploste die de politie niet opgelost kreeg. Hoe hij nabestaanden en naasten van slachtoffers bijstond, hielp, hoop gaf en attent was op moeilijke dagen. In dat opzicht verdient de vermoorde journalist eenieders diepe respect.
Ga er maar aanstaan als je een gezin hebt. Tegenwoordig ben je je leven al nauwelijks zeker als je als persfotograaf een foto maakt bij een ongeval, laat staan als je jaagt op gewetenloze criminelen die nergens voor terugdeinzen. De Vries ging niet voor hen door de knieën, zou je kunnen zeggen. Hij was niet bang aangelegd, maar besefte echt wel dat wat hij deed niet zonder gevaar was. Desondanks deed hij zijn belangrijke werk.
Toch slaat de zin in meerdere opzichten de plank volledig mis. De waarheid is immers precies andersom. On bended knee is the ONLY way to be free, zou ik willen zeggen. Echte vrijheid is alleen te vinden als je op je knieën gaat. Als je de regie van je leven durft over te geven aan Koning Jezus. Pas das ben je echt vrij. Met als gevolg dat je je knieën ook buigt voor je naaste. Niet als teken van aanbidding, want een mens zal God aanbidden en Hem alleen dienen. Ook niet als een slaafse knieval, want dat is inderdaad geen vrijheid. Wel als teken van dienstbaarheid, zonder er iets voor terug te verwachten. Hoe kan ik jou van dienst zijn vandaag?