Vervolgverhaal - Het hart kent zijn eigen bitterheid - Els van Wageningen (36)
‘Waar ligt die grond van jou? Ik kan het mij niet zo duidelijk voor de geest halen, ook al heeft Cato daar een stuk nagelaten gekregen.'
‘Als je mij papier en potlood geeft, dan teken ik het wel voor je.’ Nadat Teun uit zijn bureaulade een velletje papier had gepakt nam Davina een potlood uit zijn inktstel en zij schetste een plattegrond van Dirksland.
‘Hier is het kerkhof en daar is de Achterweg, als je dan naar rechts gaat, voorbij het huis van de burgemeester, dat is de Philipshoofjesweg en na ongeveer een kilometer denk ik, kom je op mijn land. Nu ja, mijn land, dat klinkt zo gewichtig, ik heb het ook maar uit de erfenis van oom Dirk gekregen.’
Teun bekeek de schets aandachtig. Hij draaide aan zijn snor voordat hij peinzend zei: ‘Het ligt wel een behoorlijk eind van de bebouwde kom vandaan. Wat gebeurt er met het tussenliggende gebied?’
‘Als ik het goed begrijp is het de bedoeling om dat in de loop der jaren vol te bouwen, dus dat betekent uitbreiding voor de gemeente.’
Teun leunde achterover in zijn stoel. ‘Als je het voor een goede prijs kunt verkopen moet je dat zeker doen. Je kunt dan weer een mooi bedrag op je rekening bij laten schrijven voor je oudedagsvoorziening.’
‘Ik ben geen geldwolf Teun, dat weet jij zelf ook wel. Wat denk je dat het stuk grond waard is? Overigens, wil jij mijn belangen in deze zaak behartigen?’ Toen Teun bevestigend knikte antwoordde Davina tevreden: ‘Prima, dit is dan geregeld, maar houdt mij alsjeblieft van alles op de hoogte.’ Na wat over en weer te hebben onderhandeld, werd het stuk grond van Davina aan het gemeentebestuur verkocht voor een bedrag van zevenhonderd gulden. Als het aan Teun had gelegen was het voor een veel hogere som aan de gemeente verkocht. Davina vond echter zevenhonderd gulden een zeer redelijk bedrag en aldus geschiedde.
‘Twintig huurwoningen, nou, nou en hoe gaat die nieuwe straat dan heten?’ Caroline keek Davina nieuwsgierig aan.
Geertje en zij waren bij Davina op bezoek en die vertelde dat zij een stuk grond in Dirksland aan het gemeentebestuur had verkocht. Davina haalde haar schouders op. ‘Geen idee, het meest voor de hand liggend is dat deze straat, laan of weg naar een lid van het Koninklijk huis wordt vernoemd.’
‘Ze hebben al een Julianaweg; welke keus heeft het bestuur dan nog?’
‘We hebben altijd prins Hendrik nog, Emma, de koningin-moeder en natuurlijk onze koningin nog. Wat ik mij afvraag: twintig stuks, is dat voldoende om de woningnood op te lossen?’ Op die vraag kon Davina geen antwoord geven. ‘In ieder geval,’ sprak zij monter. ‘Er is een begin gemaakt.’
‘Hoe ver zijn de bouwplannen al gevorderd?’ vervolgde Geertje.
‘Op dit moment zijn ze bezig met de grond bouwrijp te maken. Kijk, ik heb hier een plattegrond van de huizen, ze zullen er zo uitzien.’ Davina legde een tekening op de salontafel en de drie vrouwen bogen zich erover.
Weer kwam er een brief van het gemeentebestuur, dit keer met het verzoek of mejuffrouw Werner er bezwaar tegen maakte dat de nieuwe laan naar haar werd vernoemd. ‘Davinalaan in Dirksland,’ sprak Davina zachtjes voor zich uit. Geen lid van de Koninklijke familie werd vernoemd, maar zijzélf. Er verschenen blosjes van genoegen op haar wangen. Nu hoefde Davina er geen nachtje over te slapen. Per kerende post liet zij het gemeentebestuur weten zeer ingenomen te zijn met het gedane voorstel.
‘Ik heb een nieuwtje, nu ja, eigenlijk is het best wel groot nieuws!’ Met een stralend gezicht keek Davina haar zussen aan. Ze waren weer bijeengekomen voor hun wekelijkse theemiddag. Ze had meteen alle aandacht van Caroline en Geertje. Allebei keken ze haar verwachtingsvol boven hun theekopjes aan. Davina haalde eens diep adem, maar Geertje was haar net voor. Met een klap zette ze haar kopje op de tafel neer en sloeg verheugd haar handen in elkaar. ‘Niets zeggen, zusje, niets zeggen, laat mij raden. Je hebt kennis aan iemand gekregen en hij heeft je ten huwelijk gevraagd. Laat ons niet langer in spanning, luiden de bruidsklokken binnenkort voor jou?’ Er viel een stilte en zowel Davina als Caroline waren verbijsterd, zo verbijsterd dat ze de eerste minuten geen woord konden uitbrengen. De mond van Davina viel open en ze voelde een lachkriebel opkomen. Ze probeerde deze weg te slikken maar het resultaat was dat het alleen maar erger werd. Davina hield het niet meer hoezeer ze ook haar best deed om haar gezicht in de plooi te houden. Ze beet op haar lippen, maar ze kon het niet meer tegenhouden. Tenslotte gaf ze zich er maar aan over en een schaterlach rolde uit haar mond.
Geertje was behoorlijk in haar wiek geschoten, zo vreemd was haar opmerking toch niet? Ook al was het een benarde tijd, mensen verloofden zich, trouwden en kregen kinderen. Ook stierven mensen en niet alleen op het slagveld. Het leven ging gewoon door met zowel zijn vreugde als verdriet. Verleden jaar nog was Harriat voor de tweede keer grootmoeder geworden.
De oudste zoon van Caroline was afgelopen zomer in het huwelijk getreden. Hoe lang zou het duren voordat zij ook grootmoeder werd?
Het duurde even voordat Davina zich weer had hervonden. Toen ze de laatste tranen uit haar ogen wreef, antwoordde ze: ‘Jij bent ook zo romantisch, hoe kom je er bij? Op mijn leeftijd nog aan een man beginnen, nee, nee, die tram is voorgoed gepasseerd. Ik moet er trouwens niet aan denken, ik ben nu 57 jaar. In een flits kwam het gezicht van Teun voorbij en Davina schudde haar hoofd.
‘Zo, was mij dat even lachen zeg.'