Ziekenhuiscolumn: Geen onverwachte bewegingen
Sommige voorvallen vergeet je niet zo snel. Een aantal weken terug vingen wij een man op die tijdens het snoeien een aantal meter van de trap naar beneden was gevallen. Een gehavende man met meerdere breuken in polsen, sleutelbeen, aangezicht en nek. Na een fotoserie gemaakt te hebben, gingen we gelijk door naar de CT-scan. De patiënt moest overgeschoven worden en u begrijpt wel dat dat met de hoogst mogelijke voorzichtigheid moet gebeuren. Alle handjes waren welkom, dus ik vroeg een arts het laken vast te houden bij het bovenlichaam, om meneer zo te draaien. Wat er toen gebeurde, hield ik niet voor mogelijk. Zonder aanleiding ging ze meneer ineens draaien, terwijl wij nog lang niet zover waren. Mijn hart sloeg een aantal keer over. Anderen namen het snel over en er was geen schade berokkend door dit voorval. Een week later kwam ik bij een andere patiënt foto’s maken op de OK, toen ik haar weer tegenkwam. Gelukkig kwam ze dit keer alleen maar kijken en nam ze het mes niet in eigen hand.
Zo ziet u maar: al ben je bevoegd, dat maakt je nog niet bekwaam. Een academisch ziekenhuis brengt de sjeu aan het werk. Onervaren mensen mag je opleiden tot zelfstandige, bevoegde én bekwame professionals. In mijn vak leid ik toekomstige MBB’ers op. Ik leer ze niet al te snel tevreden te zijn. Want je kunt een leerling vandaag iets leren, maar als je hem leert om nieuwsgierig te zijn, zal hij zijn hele leven blijven leren. O ja, dit leer ik ze ook: bij nekletsel NOOIT ineens onverwachte bewegingen doen. Dat is voor mij dan weer een zorg minder.