Column: Toetsenbordridders
De toetsenbordridder is die ‘stoere’ Nederlander die alles en iedereen lekker neersabelt en heel stevige taal uitslaat, maar dan wel veilig vanaf het (digitale) toetsenbord. Op een afstandje, zodat niemand hen ziet. Want eigenlijk vinden ze mensen een beetje eng. En zijn ze helemaal niet zo stoer. Dat bleek al eens toen de makers van een tv-programma verschillende toetsenbordridders met een bezoekje vereerden en confronteerden met de personen over wie niet zulke vleiende teksten waren getypt. De enkeling die voor de camera durfde verschijnen, stotterde een halfslachtige verontschuldiging.
Het probleem van veel toetsenbordridders is dat ze heel graag overal hun mening over geven, vaak niet gehinderd door enige kennis van zaken. Vroeger gebeurde dat alleen op een verjaardag en kon je met sterke verhalen de stoere oom uithangen. Tegenwoordig wordt dergelijke kroegpraat ongefilterd de wijde wereld in geslingerd, bij voorkeur voorzien van wat krachttermen, en kan iedereen er notie van nemen. Weet de rest veel dat het die ‘gekke oom’ van de verjaardag is.
De opkomst van met name Facebook en Twitter leek een leuke en interessante ontwikkeling. Inmiddels zijn we zover dat veel fatsoenlijke mensen hun account verwijderen. Ze willen niets meer met al die vuiligheid te maken hebben, het niet meer zien en niet meer lezen. Ik geef ze geen ongelijk.
Daarom tot slot een oproep aan iedereen die overal een mening over heeft: wees geen toetsenbordridder. Wees liever een echte ridder. Die trad zijn opponent open en eerlijk tegemoet in het strijdperk. Een echte ridder beschermde met zijn schild de zwakken. Vertaald naar de 21ste eeuw: ga met mensen in gesprek en praat mét mensen, niet óver hen. En zorg een beetje voor elkaar. Dat is een nuttiger tijdsbesteding dan met het toetsenbord anderen beledigen.