Ds. Van Assen: "Als onderherder ben je geen voorganger, maar voorbijganger"
De predikant werd op 12 maart 2015 beroepbaar. In juni kwam het contact met Nieuwe-Tonge tot stand. "Dat was drie uur rijden. Maar het beroep werd me van Boven zo op het hart gebonden. We mochten een groot deel van de gemeente in Elim ontmoeten. Het was de weg van de Heere, en Die is goed. Hij heeft ons een weg gebaand." Daarvoor was de predikant nog nooit op het eiland geweest. "Het was voor ons een heel nieuw gebied. Mijn vrouw en ik wandelen veel, dus hebben we het te voet verkend. We wisten ons hier snel opgenomen in de gemeenschap, het voelde als een warm bad. Ook het contact met de kerkenraad is prettig geweest. We kijken terug op een goede en gezegende tijd, en daar zijn we de Heere dankbaar voor."
Ingang vinden
Al snel kwam hij ook in contact met de andere Hervormde Gemeenten op het eiland. "In het noorden trof je best wel enige vrijzinnigheid aan, daar was een sterk gemêleerde werkgemeenschap van predikanten. Hier behoren bijna alle kerken tot de gereformeerde bond." De predikant vond dat prettig. "Je weet wat je aan elkaar hebt." Toch zocht hij ook het contact buiten het eigen kerkgenootschap. Zo nam hij deel aan een interkerkelijke leeskring, waar een breed gezelschap bij aangesloten is. "Daar was een hele fijne en collegiale omgang met elkaar. Sowieso zijn de mensen hier gemoedelijk en laagdrempelig. En harde werkers", glimlacht hij.
Wat de predikant ook altijd als indrukwekkend heeft ervaren, is hoe het dorp omgaat met het verleden. "De herdenking rondom de ramp bijvoorbeeld. Je merkt dat het leeft, ook in de kerkelijke gemeente. Daar wordt altijd op een hele waardige manier aandacht aan besteed." Wat heeft hij de afgelopen jaren als hoogtepunt ervaren? "Als je merkt dat het Woord echt kracht doet en ingang ziet vinden in harten en levens. Dáárvoor ben je predikant, om het Woord uit te delen. Je ziet mensen die tot verdieping komen in het geloof, en betrokken raken bij de gemeente."
Pastorietuin
Op een mooie manier kwam dat tot uiting in de verschillende kringen, elk met een andere leeftijdsdoelgroep. "Het is mooi bij een open Bijbel te delen wat je meemaakt en waar je tegenaan loopt in het leven." Ook de seizoenen belijdeniscatechisaties en de belijdenisdiensten waren waardevol. "Afgelopen zondag deden er nog zeven catechisanten belijdenis, zes uit Nieuwe-Tonge en een uit Herkingen. Bijzonder om dat nog net voor het vertrek te kunnen doen. Dat geeft ook hoop voor de toekomst."
"Dieptepunt was toch wel de achterliggende coronatijd. Dat was echt moeilijk", geeft hij eerlijk toe. "Het contact met de gemeenteleden is anders. Het voelt alsof…" Hij maakt zijn zin niet af en staart even nadenkend uit het raam, de pastorietuin in. "Je voelt je verantwoordelijk voor de gemeente, maar kunt haar moeilijk bereiken. Dat zorgt voor een zeker ongenoegen. Je weet namelijk wel dat mensen het contact nodig hebben. Natuurlijk kun je wel bellen, maar dat is toch anders. Het is het niet. Net zoals kerkdiensten voorgaan met enkel twee kerkenraadsleden en een camera." Inmiddels is er gelukkig meer ruimte voor de erediensten, zo mag er gezongen worden.
Stabiliteit
"Als gezin hebben we het hier erg goed gehad. We wonen praktisch naast de school, wat handig is voor de kinderen: Noëlle (8), Samuël (6), Matthias (3) en Julia (1). Voor de oudsten is het wel moeilijk om de vriendjes en vriendinnetjes los te laten." De opmerking over de school zorgt ervoor dat hij nog een punt aansnijdt in het gesprek. "Ik hoop dat we hier blijven staan voor onze identiteit. We hebben goud in handen, laten we dat niet uit handen nemen onder druk van bepaalde ontwikkelingen."
De periode in Nieuwe-Tonge was er een van rust en stabiliteit. Daar is de predikant dankbaar voor. "Uiteindelijk ben je maar onderherder. Je bent een voorganger, maar ook een voorbijganger. Het hangt niet van jezelf af. Wij pelgrimeren door Nederland. We hebben vertrouwen dat de gemeente in goede Handen achterblijft." Er is ook al een pastoraal werker bereid gevonden om het pastoraat in de gemeente te begeleiden. Op de achtergrond, honderd meter verderop, laat de kerktoren van Nieuwe-Tonge zijn zware slagen over het dorp galmen. "We zijn nu hier de zaken aan het afsluiten, en voor daar aan het regelen. We zitten eigenlijk in een soort niemandsland. Bij mezelf merk ik dat ik er steeds meer klaar voor word gemaakt. Ik mag gaan waarheen God me leidt." In dit geval is dat Moerkapelle. "Dat is drie kwartier rijden, dus we komen zeker nog wel eens terug op het eiland."