Ds. Hoolwerf verlaat Hervormd Stellendam: "We leven op het eiland nog wel eens te gescheiden van elkaar"
Ook 12,5 jaar geleden kwam er een verslaggever van het Eilanden-Nieuws langs. Uit een oude doos komt een vergeeld krantenartikel tevoorschijn. "Kijk, deze kwam ik nog tegen bij het opruimen." Stellendam was toen nog onbekend terrein voor de predikant, afkomstig uit Groningen. "Ik was de eerste predikant hier na de scheuring. De gemeente was zoekende hoe het verder moest, men moest zichzelf weer ontdekken. De lege banken deden pijn. Tegelijkertijd was er een verlangen om de missionaire taak van de gemeente vorm te geven."
Gehecht
Zelf was ds. Hoolwerf ook actief bezig met het missionaire werk, hij vervulde onder andere functies bij de vereniging voor zending in Nederland (IZB) en zette zich in voor DABAR-Jongerenwerk. Maar dat werd te onrustig voor het gezin. Dus focuste hij zich op de gemeente van Stellendam en later ook Dirksland, waar hij het pastoraat en toerusting voor zijn rekening nam. “Hoe kunnen een grotere gemeente en een kleine gemeente elkaar versterken?" Later zette hij zich ook actief in voor de GO-Church, die op het eiland kerkdiensten voor statushouders organiseert.
Hij raakte verknocht aan het eiland. Glimlachend: "Ik heb nog nooit ergens zo lang gewoond, ik ben gehecht geraakt aan de mensen én de omgeving. De slikken, stranden, de duinen… het was genieten. Pas als je uiteindelijk de beslissing hebt genomen, merk je hoe goed het hier was." In het begin van zijn predikantschap draaide het zoals gezegd vooral om het herontdekken van de identiteit als gemeente. "De gemeente moest weer opgebouwd worden, maar ik wilde ook de relatie tot het niet-kerkelijke deel van het dorp aanhalen."
Volle tuin
"In het begin was er bij mij een stukje naïviteit", zo geeft de predikant toe. "Voor het kinderkerstfeest hebben we alle kinderen van het dorp hier uitgenodigd in de pastorietuin. Die is groot genoeg. Dat was men hier helemaal niet gewend." Met een glimlach: "Want het is wel de tuin van de dominee." Uiteindelijk stond de hele tuin vol. "Wat dat betreft leven we hier nog wel eens te gescheiden. Terwijl er juist contact moet komen!" Dat zoeken van de verbinding is typerend voor de Stellendamse predikant. "De kerk heeft een drempel voor de niet-kerkelijken. Dat zijn bijvoorbeeld mensen die in het verleden zijn beschadigd en daardoor de kerk de rug toegekeerd hebben. Maar het kan ook zijn dat ze simpelweg er niet mee bekend zijn en geen aansluiting vinden."
Stellendam telt drie kerken. Hij zoekt even naar woorden. "Daardoor ontstaat er wel een zekere variëteit, waardoor mensen zich wellicht ergens wat sneller thuis voelen. Maar dat zeg ik heel voorzichtig. Delen moet niet scheuren zijn. Scheuren is nooit goed." Bewust zocht hij daarom de verbinding met de beide andere kerken in het dorp. "Als collega-predikanten hebben we elkaar leren kennen als broeders. Regelmatig hebben we samen gebeden. Dat was erg waardevol. Je ontmoet elkaar en ziet elkaar in de ogen. We moeten elkaar niet zien als concurrenten. Je bedient uit hetzelfde Woord, erken elkaar, en laat ruimte voor elkaar. Dat is een zoektocht."
Achter de voordeur
De predikant is de gemeente en haar kerkenraad erg dankbaar voor de prettige periode van samenwerking. "Ik heb veel ruimte gehad, ook voor mijn creativiteit. Dat mocht er zijn op basis van vertrouwen. Al denk ik dat ze soms wel eens hebben moeten slikken", zegt hij met pretlichtjes in zijn ogen. Een van de zaken die ds. Hoolwerf actief oppakte, was het kindermoment tijdens de dienst. In coronatijd werd daar Molshoop bij geïntroduceerd. Later kwamen hier nog enkele dieren bij. In het algemeen valt hem nog iets op aan het eiland, wat hem nu te binnen schiet. "We hebben hier nog wel eens de neiging elkaar te veroordelen. Terwijl ik juist een opleving van mensen zie als we dat niet doen. Laten we elkaar, ook bij verschillen, de ruimte geven. Ik ervaar bij de Heere Jezus ook ontzettend veel ruimte voor allerlei soorten mensen, en ik wil graag mensen in die liefdevolle en helende ruimte van Jezus brengen."
"Terugkijkend is er veel reden voor dankbaarheid, en daar zijn we de Heere dankbaar voor. Naast alle mooie dingen die we hier hebben meegemaakt, waren er ook zorgen. Zo kampte mijn vrouw met ziekte, en waren er zorgen in het gezin. Daar heb ik altijd geprobeerd heel open in te zijn. We leven op een gesloten eiland, waar veel mensen proberen moeilijkheden achter de voordeur te houden. Terwijl je juist moet delen met elkaar. We hebben daarin ook veel steun gehad."
Losser
Recent kwam er een beroep uit Ede. "Inmiddels heb ik meerdere beroepen gehad. Het zijn altijd intensieve periodes. Tot de een na laatste voelde ik duidelijk dat hier mijn plek was. Bij de een na laatste voelde het al alsof het losser kwam te staan. Toen kwam Ede, het zevende beroep. Ik merkte dat daar ook een verlangen leeft om missionair bezig te zijn. Het is een jonge gemeente, met veel kinderen en jongeren. Het is weer een hele andere setting."
"We zien ernaar uit. Ik zou best alle hoeken van Nederland willen zien, al moet ik dan niet overal twaalf jaar zitten", zegt hij droogjes. "Verder ken ik de omgeving ook niet. We zullen het allemaal weer moeten ontdekken, we zijn heel benieuwd. Het is mooi om weer iets nieuws te beginnen. Maar op het eiland ligt een wezenlijk deel van ons leven. Het is een mooie periode geweest, die ons heeft gevormd." Komende zondag 4 juli is de afscheidsdienst. Afgelopen zondag 27 juni nam ds. Hoolwerf al afscheid van de Hervormde Gemeente in Dirksland, waar hij bijstand in pastoraat en toerusting verzorgde.