Opiniecolumn: Over de macht van het gezicht
Het is niet de eerste keer dat één enkel incident zorgt voor een bepaalt effect in de samenleving. Denk aan de wereldberoemde foto van het vluchtelingenjongetje Aylan, die aangespoeld op de kust lag. Het zorgt ervoor dat een abstract probleem van een concreet gezichtje voorzien wordt. Of neem Lili en Howick, de twee Armeense tieners in Nederland die zouden worden uitgezet. Er ontstond een hetze en zij mochten blijven.
Dat soort rimpelingen in de samenleving zijn vaak tijdelijk van aard. Na een maand is het onderwerp weer verdrongen door iets anders op de maatschappelijke agenda en ebt het langzaam weg. Het is niet interessant genoeg meer, zou je cynisch kunnen zeggen. Ik blijf het, ook in dit geval, wat vervreemdend vinden. Natuurlijk, ik snap het. Maar het blijft wat schuren. Verdient iets alleen aandacht als iets een concreet gezicht heeft, dat er een bekend iemand bij betrokken is?
In Nederland zijn er volgens de Hartstichting 8.000 reanimaties per jaar buiten het ziekenhuis. De overlevingskans bij een hartstilstand is nog geen 25 procent - sterk afhankelijk van hoe lang het duurt voordat de reanimatie gestart wordt. In België krijgen dagelijks dertig mensen een hartstilstand, iets minder dan tien procent overleeft dat. Dat er nu zo’n opleving in interesse is voor deze thematiek is mooi, maar zullen we er een blijvertje van maken?
Tot slot. Op de site van de Hartstichting staat met rode bolletjes aangegeven waar AED’s nodig zijn in Nederland. Hoe sneller deze wordt ingezet, hoe groter de overlevingskans. Op het eiland zijn er nog vijf rode plekken: twee ten zuiden van Ouddorp, eentje in ‘t noorden van Dirksland, een in het zuidwesten van Oude-Tonge en eentje op het fort van Ooltgensplaat. Wie voelt zich geroepen?