Column: Het perfecte plaatje
Vandaag was het namelijk zover: de schoolfotograaf kwam. Het leek in elke moeder een onmiskenbare drang naar perfectie los te maken. Zo had ik eerder die morgen zelfs het strijkijzer nog van onder het stof gehaald om een onwillige ruche op de blouse van de oudste in de pas te dwingen. Keurig gekapt en gestreken waren beide dochters niet veel later aan tafel gaan zitten. Met samengeknepen billen keek ik toe hoe ze in hun nu nog vlekkeloze kledij hun ontbijt nuttigden. Gelukkig kwamen beiden tamelijk ongeschonden uit de strijd; de oudste had enkel een gemakkelijk uit te wissen melksnorretje. En de middelste zag er na het nuttigen van een boterham met gestampte muisjes weliswaar uit alsof ze zojuist uit een ontploft drugslab was komen zetten, maar na wat geklop en gewrijf was ook daar niets meer van te zien. En dus togen we naar school, alwaar ik de blousejes nog eens netjes in de rokjes hees, ondertussen vurig hopend dat ze later die ochtend niet naar het toilet zouden hoeven en datzelfde blouseje voor de lens van de fotograaf weer schaamteloos uit het rokje zou piepen. Bij de schooldeuren moest ik het tot mijn grote opluchting allemaal uit handen geven. De fotomodellen - duidelijk klaar met mijn gepluk en gewrijf - renden minstens net zo opgelucht naar binnen.
Die ochtend en middag werden de kiekjes gemaakt, waarna het lange wachten kon beginnen. "Je gaat de foto's toch wel kopen, hè mama?" merkte de oudste op. "Sta je er een beetje charmant op dan?" kaatste ik terug. Ze lachte haar in aanbouw zijnde grote-mensen-gebit bloot. En ik wist wat elke moeder terwijl ze vanmorgen de haren van haar kroost glad streek, hier en daar wat ophees en de melksnorren liefdevol uitwiste, al wist: de foto's worden sowieso perfect.