Column: Bruggenbouwers
Voor Rijkswaterstaat is het logisch dat men graag bruggenbouwers heeft, want een groot deel van de bruggen in ons land heeft deze organisatie in beheer. Bruggenbouwen in de zin van een twee oevers met elkaar verbinden gaat Rijkswaterstaat goed af. Maar een brug kan ook leiden tot de andere betekenis van het woord bruggenbouwen. Vorige week vrijdag had ik het voorrecht om anderhalf uur bij een tropische temperatuur te kunnen wachten tot de Haringvlietbrug weer de weg begaanbaar zou maken. Ik stond stil op een plaats waar ik nog nooit uit de auto was geweest. Ik zat op een stuk vangrail dat ik nog nooit had aangeraakt en om me heen een aantal mensen die ik nooit eerder had ontmoet. In zo’n situatie maak je al vlug een praatje: een vrachtautochauffeur die zijn vrouw belde en haar aanraadde om vanavond alvast maar te gaan eten. Een echtpaar dat vertelde dat ze eigenlijk voor hun plezier op pad waren en nu maar moesten wachten en het maar 'over ons heen laten komen'. Opvallend was het heel jonge stel in de auto naast me met ook heel ‘jonge’ muziek aan. De jongen vulde op zijn gemak wat koelvloeistof bij om vervolgens de achterklep van zijn auto te openen. Hij pakte een aantal flesjes water en deelde dat aan zijn ‘buren’ waaronder ik, uit. “Ik heb er toch genoeg bij me, want ik sta regelmatig voor deze brug…”, was zijn uitleg. Zo werden er op de vangrail van de A29 tussen Numansdorp en het Haringvliet bruggen gebouwd maar dan tussen mensen. Mensen die je normaal gesproken zomaar voorbij zou rijden of misschien wel afsnijden. Echte bruggenbouwers bij Rijkswaterstaat. Misschien nog wat vacatures voor ‘bruggenonderhouders’ plaatsen? Of deze momenten van ‘verbinden’ maar gespreid over het land blijven creëren?